Μεταξύ αυτών ήταν ο Βδελόπουλος, αποκαλούμενος και ως δάσκαλος:
Ο καημένος αυτός κύριος δίδασκε επί πολλά έτη το λόγο του Θεού κατά τις αντιλήψεις του σε δημοσιές υπαίθριες συγκεντρώσεις οι οποίες γίνονταν σε διαφόρους κεντρικούς χώρους άλλα κυρίως στα σκαλιά της Άγιας Τριάδας, της παλιάς όμως , αφού καταστράφηκε στο βομβαρδισμό της 11ης Ιανουαρίου 1994. Ασφαλώς πολλοί παλιοί Πειραιώτες ή καλύτερα όλοι θα τον θυμούνται γιατί ήταν πασίγνωστος. Μιλούσε φορώντας παράσημα στο στήθος και ανέπτυσσε με ευγλωττία τις απόψεις περί της Χριστιανικής Ορθόδοξης θρησκείας.
Τα παιδιά και οι μεγαλύτεροι τον πείραζαν ενώ μιλούσε. Αυτός όμως δεν αντεπιτίθεται και δημιουργούσε ένα πρωτότυπο περιβάλλον. Το ακροατήριο ήταν πυκνό και ακολουθητέο πάντοτε από την μαρίδα στους δρόμους. Ο Βδελόπουλος ήταν ένας άκακος άνθρωπος, ελαφρός στο μυαλό και τελείως ακίνδυνος. Φοβέριζε όσους τον πείραζαν άλλα πάντοτε αυτό γινόταν με παραλληλισμούς θρησκευτικών αντιλήψεων και ήταν γνωστός όχι μόνο στους Πειραιώτες άλλα και στους Αθηναίους άλλα ακόμα και στους νησιώτες.
Η συνηθισμένη απάντηση σε όσους τον πείραζαν ήταν η εξής: ''Όταν υπάγω εις τον παράδεισων και συ θα υπάγεις εις την κόλασην θα μου ζητάς ολίγων ύδωρ ήτοι θα λεγσης προς εμε βρεξον τον δάκτυλον σου εις το ύδωρ δια να δροσισθης και εγώ θα σου απαντάω όχι τσόγλανε!''
Ο Στρατηγός
Άλλος τύπος σαν τον Βερόπουλο και εκείνος ήταν ο ''Στρατηγός'' που φορούσε στο στήθος του πολλά παράσημα και διηγούταν ένα σωρό υποτιθέμενες μάχες κρατώντας μια στραταρχική ράβδο.
Ο Κιόχλης
Πολύ γνωστός επίσης τύπος επί πολλά έτη ήταν ο περίφημος Κιόχλης . Ήταν ένας δύσμορφος και ατελής στο μυαλό , ο όποιος ως εργάτης έκοβε ξύλα στην ταβέρνα του Κουλουριαστή. Οι ταβέρνες τότε πουλούσαν κρασί , ξύλα και κάρβουνα. Ήταν γνωστός στις περιοχές του Πασαλιμανίου, του Τζάνειου Νοσοκομείου , του Βρυώνη και γύρω. Δεν μπορούσε να αρθρώσει πολλές λέξεις και βέβαια τον πείραζαν πολλοί όταν μετά την κοπιαστική εργασία του γύριζε στους δρόμους για να διαλαλήσει και να πώληση ότι του έδιναν για να γελάσουν οι πάντες. Μεταξύ άλλων διαλαλούσε ότι πώλους σαπούνι και τυρί και ότι είχε μια κότα που γεννούσε και έκανε το αυγό. Οπότε φαντάζεστε τι κακός χαμός γινόταν στις γειτονιές κάθε φορά που έσκαγε ο Κιοχλης.
Ο κουτός άλλα πονηρός. . .
Ένας άλλος τύπος που παρουσιάστηκε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή για πολλά χρονιά ήταν ένας που παρίστανε το κουτό και πώλους φάκες για ποντίκια. Διαλαλούσε μάλιστα το γνωστό. Μικρό, μεγάλο παστρεύει. Είχε πολλές φάκες στη πλάτη του και εννοούσε ότι οι φάκες του παστρεύουν μικρούς και μεγάλους ποντικούς. Να μη φανεί όμως αυτό που γράφτηκε ως αστείο γιατί ο εν λέγω άνθρωπος ήταν γνωστός σε Πειραιά και Αθηνά , και έμεινε ως γνωμικό ''το μεγάλο μικρό παστρεύει'' και μάλιστα αναφερόταν σε πολλές συζητήσεις. Αφού γυρνούσε πολλά χρονιά ως γυρολόγος και ταλαιπωριόταν στους δρόμους πουλώντας το μοναδικό του εμπόρευμα , τις φάκες, ξαφνικά εξαφανίστηκε. Όλοι αναρτιόντουσαν τι έγινε ο ''μικρός, μεγάλος παστρεύει '' ώσπου τελικά διαδόθηκε η φήμη ότι ήταν Τούρκος κατάσκοπος και με τον αφελή άλλα πονηρό αυτό τρόπο είχε κατορθώσει ο αθεόφοβος να διαβιβάζει πολλά μυστικά κυρίως του Πολεμικού Ναυτικού και του Ναυστάθμου ειδικότερα. Μάλιστα ακούστηκε στον Πειραιά ότι εκτελέστηκε μετά από πολύ σύντομη δική.
Ο Λάζαρος
Ένας άλλος , άλλα όχι τόσο γνωστός ήταν ο Λάζαρος. Ήταν αθλητής δρομέας, δύσμορφος και αυτός και άνευ εργασίας. Τον αποκαλούσαν ''σφίξου Λάζαρε''. Έτρεχε τακτικά από το Πειραϊκό γυμναστήριο όλη την Πειραϊκή που κατά κύριο λόγο ήταν ακατοίκητη τότε για να γυμνάζεται. Όλοι τότε , νεαροί και μεγάλοι του φώναζαν '' Σφίξου Λάζαρε'' για να κερδίσει . Ο καημένος ο Λάζαρος χαιρόταν για αυτό και για αυτό το λόγο επαναλάμβανε τακτικά το τρέξιμο στην Πειραϊκή για να ακούσει το ''σφίξου Λάζαρε''. Έμεινε όμως η προσφώνηση αύτη για πολλά χρονιά ως γνωμικό χωρίς να ξέρουν όλοι όσοι την χρησιμοποιούσαν την ιστορία του Λάζαρου. Μάλιστα πολλές φορές οι Πειραιώτες για να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον έλεγαν το Σφίξου Λάζαρε και θα πετέχιες!!
Ο Κάκαυλος
Άλλη φυσιογνωμία του Πειραιά για τους δικούς του λογούς ήταν και ο επονομάσεις Κάκαυλος. Ήταν ένας παράξενος τύπος φύλακας του Τζανείου Νοσοκομείου που μετέφερε τα διάφορα ψώνια κάθε πρωί στο νοσοκομείο. Τα μετέφερε με μια σούστα και κατά την μεταφορά τον πείραζαν όλοι από το Πασαλιμάνι και την Βρυώνη που περνούσε , η έστω όπου αλλού περνούσε. Το τι γινόταν δεν περιγράφεται. Άφηνε τη σούστα και το άλογο και έτρεχε για να κυνηγήσει όσους τον πείραζαν. Μάλιστα αυτό γινόταν συχνά για από τη μια πλευρά που τους κυνηγούσε από την άλλη τον πείραζαν . . και ούτω καθεξής. Όλοι περίμεναν πότε θα περάσει ο Κάκαυλος για να τον πειράξουν. Έμεινε όμως το επίθετο Κάκαυλος και στις φιλικές συναναστροφές και οπότε ήθελε να πειράξει ο ένας τον άλλον, τον αποκαλούσε με αυτό το επίθετο.
Ο Κοπίδης
Ένας άλλος περίεργος τύπος ήταν ο Κοπίδης. Είχε ένα μικρό κατάστημα ψιλικών απέναντι από το γυμναστήριο του Πειραϊκού και κοντά στη Γαλλική σχόλη. Πώλους στο κατάστημα του διάφορα ετερόκλητα μεταξύ τους είδη και επειδή εις το Πειραϊκό Γυμναστήριο γυμνάζονταν όλα τα Γυμνάσια και τα σχολεία του Πειραιά τον γνώριζαν όλοι οι μαθητές που έρχονται από όλες τις συνοικίες της πόλης. Πουλούσε μάσκες και διάφορα κουστούμια μασκαράδων για τις απόκριες , χαρταετούς για τη Καθαρά Δευτέρα. μπαρούτια και φυτίλια για το Πάσχα, σφυρίχτρες για τα παιδιά. Επίσης στο μαγαζί του υπήρχε η περίφημη σκόνη φαγούρας , την όποια χρησιμοποιούσαν για πείραγμα οι μαθητές , και μια άλλη υλη που βρωμούσε όλη η τάξη. Ήταν γνωστός και τον πείραζαν οι μαθητές που ήταν και οι κύριοι πελάτες του. Στο κατάστημα είχε για βοηθό τη πολύ γριά μητέρα του.
Τα πειράγματα ήταν πολλά και μεταξύ άλλων τοιχοκόλλησαν μια Κυριακή πρωί κανονική νεκρώσιμη ακολουθία πως και καλά ο Κοπίδης πέθανε οπότε και οι περίοικοι ένιωσαν μεγάλη λύπη γιατί δεν θα μπορούσαν να πειράζουν πια τον Κοπίδι. . . Μάλιστα κατά τους πολέμους του 1920 είχε βάλει νέφτι στα μάτια ότι για να αποφύγει το στρατιωτικό . Τα μάτια του και το δέρμα του προσώπου του είχαν γίνει κατακόκκινα και παράλιγον να στραβωθεί. Το τι είχε γίνει με τον Κοπίδι δεν επιγράφεται για πολλά χρονιά είχε γίνει το πείραγμα άλλα και συνάμα ο αγαπημένος των Πειραιωτών μαθητών.
Ο Αραπλής του Κόκαλα
Ο Αραπλής του Κόκαλα ήταν ένας άλλος γνωστός τύπος. Ο Κόκαλα είχε ένα καλό παντοπωλείο στην οδό Κολοκοτρώνη και παραδόξως είχε έναν έγχρωμο υπάλληλο. Τότε τα παιδιά τα φοβέριζαν με την λέξη Αραπλής για να είναι φρόνιμα. Τα παιδιά άρχιζαν όμως να μη φοβούνται και άρχισε ένα παιχνίδι τι πουλάρι ο Αραπλής του Κόκαλα. . . Έτσι ο Αραπλής έγινε πασίγνωστος και διαλύθηκε η φοβερά των μεγάλων. Μάλιστα ο συγκεκριμένος έγχρωμος συμπολίτης μας έγινε πασίγνωστος και αυτό είχε ως αποτέλεσμα χάρη σ αυτόν να αυξηθεί η πελατεία του Κόκαλα. . Η φράση : ''Τι πουλάρι ο αραπλής του Κόκαλα '' λεγόταν τακτικά για πολλά χρονιά όταν τα παιδιά έπαιζαν το παιχνίδι ''τα βαρελάκια''
Και ο Γιάννης το . . βιολί του
Ο Γιάννης ο Βιολιτζής ήταν ένας ονομαστός τύπος της πόλης μας, Κάθε βράδυ γύριζε στα παραλιακά καφενεία του Πασαλιμάνι και έπαιζε με το βιολί του διάφορα ασυνάρτητα μουσικά αποσπάσματα άλλα με απίστευτα φάλτσα και ακατανόητα . Είναι αδύνατο να περιγράφουν τα γέλια που έπεφταν όταν έφτανε ο Γιάννης. Όλα τα τραπέζια του φώναζαν για να τους προτιμήσει ώστε να τον απολαύουν. Φάλτσα ξε-φάλτσα όμως ο Γιάννης εισέπραττε πολλά γιατί οι άνθρωποι τον πλήρωναν αδρά για να γελάσουν. Όταν όμως μετά από τόσες ''παρτιτούρες'' έμαθε να παίζει συμπαθητικής ακρόασης βιολί άρχισε να χάνει το κοινό του γιατί κανείς πια δεν τον πρόσεχε. . .
Ο Οδοντογιατρός
Ένας άλλος περίεργος ήταν ένας που παρίστανε τον οδοντογιατρό . Είχε μια καρότσα και ανεβασμένος σε αυτήν μια θαυματουργή σκόνη για τα δόντια . Όταν διαλαλούσε το φάρμακο, μαζευόταν πολύς κόσμος γύρω του και με μια ευφράδεια ανέπτυσσε τις ιδιότητες του πωλούμενου φάρμακου. Μάλιστα αυτή τη ''δουλειά'' την έκανε και σε άλλες περιοχές της Αττικής άλλα ως βάση του είχε τον Πειραιά και συνήθως εμφανιζόταν γύρω από το παλιό ρόλοι.
Ο Βασιλάκης του Θεάτρου
Γνωστός και μη εξαιρετέος ήταν ο Βασίλης ο όποιος επόπτευε επί πολλά έτη το Δημοτικό Θέατρο. Ήταν λίγο εύστροφης στην εμφάνιση και καθόταν όλη την ήμερα σε μια καρεκλά έξω από το Θέατρο πάντοτε ντυμένος καλά . Μιλούσε βαριά και πολύ αργά . Έδινε διαταγές για τα πάντα από τη καρεκλά όπως αυτός ήθελε. Όλοι οι Πειραιώτες και κυρίως όσοι σύχναζαν στο Θέατρο τον αποκαλούσαν τεμπέλη και έτσι του έμεινε το προσωνύμιο ''Βασίλης ο Τεμπέλης'' χωρίς να γνωρίζουν το κανονικό του επώνυμο. Στα καφενεία και στις συγκεντρώσεις όταν θελαν να πειράξουν κάποιον του λυγάνε :''Τον Βασίλη μας παριστάνεις???'' . Βέβαια περάν από τη περιέργεια του , ο Βασίλης ήταν ένας ευχάριστος τύπος και για αυτό το λόγο ήταν και πασίγνωστος.
Διάφοροι γυρολόγοι
Όπως σε κάθε πόλη της Ελλάδας , έτσι και στον Πειραιά υπήρχαν γυροπώλητες οι οποίοι διαλαλούσαν την πραμάτεια τους. Υπήρχε ένας γαλατάς μάλιστα ο όποιος έσερνε μαζί του και 50 κατσίκες. . Τις άρμεγε καταμεσής του δρόμου και έδινε φρέσκο το γάλα. Ένας άλλος γυρολόγος μάλιστα κατασκεύαζε ο ίδιος τα προϊόντα του που ήταν κυρίως οικιακά σιδηρά εξαρτήματα. Τέτοια ήταν τσιμπίδες, φουφούδες , κουρδιστήρια του καφέ και άλλα. Το περίεργο και μνημειώδες του συγκεκριμένου τυπάκου ήταν ότι διαλαλούσε τα προϊόντα του με ωραίο ρυθμό τραγουδιού και με τρόπο προσελκύε . Πιο συγκεκριμένα έλεγε '' Να οι γερές , να οι καλές , οι γερές φουφούδες . Φουφούδες , μουσουδάκια καβουρντιστήρια, σκάρες, τσιμπίδες , σιδερωτές. !!'' Το εν λέγω μοτίβο το επαναλάμβανε συνεχώς και με αυτό το τρόπο είχε γίνει ονομαστός . Τα παιδιά όταν παίζαν επαναλάμβαναν αυτούς τους στίχους. Οι νοικοκυρές μάλιστα της εποχής τον περίμεναν με γέλια και ανυπομονησία αφού πολλά από αυτά που πώλους ήταν αναγκαία για Τιεν τότε οικιακή ζωή.
Πηγη : Ενοτητα ''Διαφοροι Τυποι του Πειραιως'' απο το βιβλιο ''Πειραιευς του Αλλοτε'' του Πανου Λωζου , 1987
Το ''Βιο και την Πολιτεια'' αλλων γραφικων τυπων εχει περιγραψει με πολυ ωραιο τροπο ο κυριος Κουτουζης στην ιστιοσελιδα του http://www. koutouzis. gr/
http://pireas-piraeus. blogspot. gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου