Κόκκινη κάρτα στα φάουλ, όχι στα όνειρα!!!

Βλέποντας κανείς αυτές τις γραμμές θα μπορούσε να σκεφτεί «τι ξέρει να πει μια γυναίκα για το ποδόσφαιρο». Και ίσως να είναι κι έτσι. Άλλα ίσως και να αξίζουν μια ματιά αυτές οι αράδες κι ας τις έχει γράψει μια γυναίκα για το κατεξοχήν αντρικό άθλημα, το ποδόσφαιρο.


Όποτε περνάω από το γηπεδάκι του Αγίου Διονυσίου κοντά στο λιμάνι του Πειραιά, πάντα μου κλέβουν το βλέμμα τα παιδιά που παίζουν μπάλα εκεί. Παιδιά κάθε ηλικίας που τρέχουν, που προσπαθούν, που πέφτουν, που ακούγονται οι φωνές τους σε όλο το οικοδομικό τετράγωνο. Κι αναρωτιέμαι κάθε φορά πόσα από αυτά τα παιδιά ονειρεύονται τους εαυτούς τους σε ένα μεγάλο, κατάμεστο γήπεδο να αποθεώνονται…!

Αυτό το άθλημα έχει καταφέρει να υπάρξει στη ζωή σχεδόν κάθε άντρα. Κατά κανόνα όλοι έπαιξαν ποδόσφαιρο σε κάποια αλάνα, πήγαν στο γήπεδο να παρακολουθήσουν αγώνα, πέρασαν το απόγευμά τους στην τηλεόραση βλέποντας ποδόσφαιρο. Αλλά και πολλοί ονειρεύτηκαν ως μικρά παιδιά να γίνουν ποδοσφαιριστές ή ακόμα κάποιοι το προσπάθησαν.

Μα τι γοητεία έχει πια αυτό το ποδόσφαιρο; Αν ήταν πολιτικός, θα ήταν λαοπλάνος! Και από την άλλη, εμείς οι γυναίκες μάλλον προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που τραβάει τόσο πολύ τους άντρες σε αυτό το άθλημα που για χάρη του μπορούν να παραμελήσουν δουλειές και οικογένεια, να μαλώσουν με το φίλο τους, αλλά και με περισσή ευκολία να λυπηθούν, να χαρούν και να εκνευριστούν εκ περιτροπής. Όμως ακόμη κι αν το θεωρούμε ανεξήγητο ή και παράλογο, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε τη δύναμη του ποδοσφαίρου να δημιουργεί πολύ έντονα συναισθήματα.

Και όπως είναι επόμενο, κάτι με τόσο μεγάλη δύναμη και απήχηση δεν θα μπορούσε να μείνει ανεκμετάλλευτο…Σταδιακά χτίστηκε η περίφημη «βιομηχανία του ποδοσφαίρου», μια πολύ επικερδής βιομηχανία που δεν ενδιαφέρεται για τα ιδανικά του αθλητισμού, τα αγνά αισθήματα των φιλάθλων και την ανθρώπινη πλευρά της υπόθεσης, αλλά για το κεφάλαιο και το κέρδος. Έτσι λειτουργούν οι βιομηχανίες…

Και σε αντιδιαστολή ας σκεφτούμε τα παιδιά που αγάπησαν το ποδόσφαιρο, παθιάστηκαν με αυτό, που προπονούνται με ζέστη, με κρύο και βροχή, που στερούνται βόλτες και διασκεδάσεις, που με αθωότητα ονειρεύονται να παίξουν σε μεγάλες ομάδες. Αρκεί το ταλέντο για να τα καταφέρουν; Η ιστορία δείχνει πως όχι…

Για να διακριθεί κάποιος στο χώρο είναι πολύ δύσκολο κι επίπονο. Κι αν θελήσουμε να μιλήσουμε για τη χώρα μας τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Φυσικά εννοείται ότι δεν μπορούν να γίνουν όλοι σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου. Αλλά συνάμα εννοείται ότι είναι εξωφρενικό να θάβονται ταλαντούχοι αθλητές και να μην μπορούν να έχουν μια αξιοπρεπή καριέρα. Δεν έχει προκύψει τυχαία η έκφραση «η παράγκα του ελληνικού ποδοσφαίρου». Και τι αντίκτυπο έχει αυτή η παράγκα στα νέα παιδιά που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο; Δεν τους βοηθά να ξεχωρίσουν αξιοποιώντας το ταλέντο τους. Γιατί η παράγκα του ελληνικού ποδοσφαίρου περιλαμβάνει εκτός των άλλων στενόμυαλους προπονητές που δεν δίνουν ευκαιρίες στα νεαρά παιδιά, ματαιόδοξους παραγοντίσκους, λαμόγια, ευκαιριακούς μάνατζερ, έλλειψη σοβαρών ακαδημιών ποδοσφαίρου, ανεπάρκεια υλικοτεχνικής υποδομής δηλαδή με δυο λόγια έλλειψη σοβαρότητας και οργάνωσης.

Και ποιος μπορεί εν όψει του συστήματος έτσι όπως έχει διαμορφωθεί να παραπονιέται ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε αξιόλογη παραγωγή εγχώριων ταλέντων; Ας αναρωτηθούμε πρώτα ποιος βοηθά αυτά τα παιδιά όταν η τοπική-ερασιτεχνική ομάδα δεν τους δίνει το δελτίο τους και τους κρατά δέσμιους για μην πάνε σε άλλη ομάδα, όταν τραυματίζονται, όταν ο προπονητής δεν τους δείχνει εμπιστοσύνη ή τους πάρει από στραβό μάτι και δεν τους δίνει χρόνο συμμετοχής στα παιχνίδια, όταν εύχονται να τους δει ένας κυνηγός ταλέντων και να τους πετύχει σε καλή μέρα, όταν δεν πληρώνονται από τις ομάδες τους.

Άραγε σε κάθε γνωστό και καλοπληρωμένο ποδοσφαιριστή πόσοι εξίσου ταλαντούχοι αντιστοιχούν που δεν μπόρεσαν να διακριθούν και χάθηκαν; Βέβαια αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά σε όλο τον αθλητισμό. Και πραγματικά είναι κρίμα να χάνονται έτσι ταλέντα, να μην τους δίνονται ουσιαστικές ευκαιρίες και να καταστρέφεται το δικαίωμά τους στο όνειρο...

Γι’ αυτό το κείμενο που έχετε μπροστά σας είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που έφαγαν τα πόδια τους στα γήπεδα είτε κατάφεραν να φτάσουν το όνειρό τους είτε όχι. Κι εγώ κάθε φορά που θα περνάω από το γήπεδο του Αγίου Διονυσίου, θα συνεχίσω να χαζεύω τα παιδιά που προπονούνται και παίζουν μπάλα έχοντας μια ευχή: να διακρίνονται όσο το δυνατόν περισσότερα ταλέντα και να προχωράνε προς το όνειρό τους…