Θυμάμαι τα εφηβικά μου χρόνια γύρω στο 2005, στα οποία το να μιλούσες για τα «πολιτικά δρώμενα» φαινόταν ενοχλητικό σε πολλούς της γενιάς μου. Είτε ασχολείσαι ή όχι με την «πολιτική» όμως, αυτή θα ασχοληθεί μαζί σου… Να λοιπόν που φτάσαμε σε μια κρίση, σε ένα τέλμα. Τώρα πια, όλοι ασχολούνται, όλοι συζητάνε και όλοι ανοίγουν τα αυτιά τους, υποψιάζονται και ψάχνουν.
Είναι μια μεγάλη ευκαιρία λοιπόν, να αναθεωρήσουμε έννοιες, να συζητήσουμε μεταξύ μας, να καταλάβουμε ποιοι είναι οι σύμμαχοι μας και ποιοι οι εχθροί μας. Αυτό που θα λέγαμε πιο σύντομα «ανάπτυξη της ταξικής μας συνείδησης». Όχι επειδή θέλουμε, αλλά επειδή πρέπει, έτσι ώστε να επιβιώσουμε. Ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Δεν υπάρχουν, δυστυχώς, ωραίες και άσχημες ιδέες, ορθές και μη απόψεις. Υπάρχουν συμφέροντα, χρήμα, ομάδες και όλα αυτά συγκρούονται μεταξύ τους, δημιουργώντας τον λεγόμενο «συσχετισμό δυνάμεων». Δηλαδή το ποιος τελικά κέρδισε το παιχνίδι και κάνει κουμάντο. Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία. Το ζήτημα είναι αν μπορούμε να αναγνωρίσουμε που ανήκουμε και κατ’ επέκταση να υπερασπιστούμε τα αληθινά δικαιώματα μας. Για παράδειγμα, όλοι οι Έλληνες έχουμε τα ίδια συμφέροντα; Ο πλούσιος μεγαλό-επιχειρηματίας και ο μεγάλο-πολιτικός της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχει τα ίδια συμφέροντα με τον μικρό-μεσαίο εργαζόμενο Έλληνα; Φυσικά και ΟΧΙ. Πιο πολλά κοινά συμφέροντα έχει ο εργαζόμενος Έλληνας με τον εργαζόμενο Άγγλο, Γάλλο, Αιγύπτιο, Τούρκο κ.τ.λ.
Οπότε, το ζήτημα των εκλογών, δεν είναι μόνο ζήτημα ρομαντικών απόψεων και αντιπαραθέσεων και εύρεσης της «καλύτερης άποψης». Είναι ζήτημα δικαιοσύνης πάνω απ’ όλα και είναι και ζήτημα ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ. Ο λαός πρέπει να βρει τελικά από ποιον εκφράζονται τα συμφέροντα του, ακόμα καλύτερα να τα εκφράσει ο ίδιος και αυτό θα το κάνει γιατί έτσι είναι το δίκαιο. Ο λαός παράγει τον πλούτο γύρω μας, άρα αυτός πρέπει να τον απολαμβάνει, τα δικά του συμφέροντα πρέπει να επικρατούν. Κάποιος θα με ρωτήσει: Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι η αριστερά εκφράζει τον λαό;
Και απαντώ σαν Μπάμπης: Η λειτουργία της αριστεράς, η δομή της, οι στόχοι της και οι δράσεις της το αποδεικνύουν.
Πως μπορεί ένας τραπεζίτης, ένας άνθρωπος που είναι μέσα στα επιχειρηματικά λόμπυ, έχει μετοχές αυτός και οι φίλοι του σε μεγάλους κολοσσούς (όπως είναι τα περισσότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και όχι μόνο) να εκπροσωπήσουν τον λαό; Αφού τα δικά τους συμφέροντα είναι ενάντια στα συμφέροντα του λαού. Το μόνο που περιμένουν είναι να έχουν την εξουσία ώστε να υπογράφουν συμβάσεις που τους βολεύουν, να χαρίζουν τα χρέη στις επιχειρήσεις και να χρηματοδοτούν συνέχεια τις τράπεζες τους. Αυτό γίνεται τόσα χρόνια και αυτό θα συνεχιστεί αν βγουν ξανά στην κυβέρνηση (με ρουσφέτια και πολιτική παραπλάνηση βέβαια) οι ίδιοι κύκλοι.
Η αριστερά αντιθέτως, παρά τα προβλήματα της, αποτελείται από ανθρώπους απλούς. Όσο και να προσπαθούν να πείσουν τα διάφορα παπαγαλάκια το αντίθετο, οι αριστεροί είναι στους δρόμους και τρέχουν. Δεν είναι μόνο σε γραφεία, ούτε σε καφετέριες αραγμένοι, ούτε σε πολυτελή ξενοδοχεία. Είναι στις πορείες, είναι σε χώρους δουλειάς προστατεύοντας εργαζόμενους, είναι σε χώρους που αδικούνται άνθρωποι και λείπει η ανθρωπιά. Οι βουλευτές και τα στελέχη της αριστεράς είναι άνθρωποι που έχουν κάνει χιλιόμετρα στους δρόμους, έχουν χάσει χιλιάδες ώρες σε συνελεύσεις, έχουν ξοδέψει άπειρο χρόνο από την προσωπική τους γαλήνη και από τον προσωπικό τους χρόνο για να πολεμούν για το μεράκι τους, για τον διπλανό, για τον συνάνθρωπο. Έχουν συνεχή παρουσία ετών στα δρώμενα και η απόκτηση κάποιου αξιώματος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα φυσικό αποτέλεσμα και ένα μεγάλο χρέος με ευθύνες, όχι προκαθορισμένη εκλογή ούτε πολιτική καριέρα. Αλλά και τα υπόλοιπα μέλη συμμετέχουν στις αποφάσεις και σε μια συνεχή διαμόρφωση ιδεών μέσα από συζητήσεις, εκδηλώσεις και πολιτικές κινήσεις. Άρα μιλάμε για έναν ολόκληρο τρόπο ζωής, ο οποίος περιλαμβάνει κόπο, κούραση, ευτυχώς όμως και ψυχική δικαίωση. Έναν τρόπο ζωής που δεν περιέχει ούτε «πεφωτισμένους» εκπροσώπους, ούτε αριστοκρατίες, αλλά ταπεινούς αγωνιστές και συλλογικότητες. Έναν τρόπο με συμμετοχή, συνεργασία και συνεχή δράση. Γι αυτό τον λόγο, η ριζοσπαστική αριστερά μπορεί να εκφράσει τον λαό. Γιατί δημιουργεί δίκτυα στα οποία Ο ΙΔΙΟΣ ο λαός συμμετέχει, δεν τα επιλέγει απλά ως πολιτική κατεύθυνση.
Και η αριστερά αυτή και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ριζοσπαστική, γιατί προτείνει ουσιαστικές λύσεις η οποίες δεν λύνουν προσωρινά προβλήματα, ούτε προσπαθούν να συμβιβάσουν καταστάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για αναδιανομή του πλούτου, όχι απλά να παρακαλέσουμε τις «φιλεύσπλαχνες» εταιρίες να μας δώσουν ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω. Και όποιος νομίζει ότι δεν μπορούμε σαν κράτη και σαν λαοί να εκβιάσουμε αυτό το οικονομικό σύστημα, τότε ας καθίσει στον καναπέ του με τα 200 ευρώ και να πει και ευχαριστώ. Φυσικά όμως και μπορούμε να εκβιάσουμε και να πιέσουμε. Το αποδεικνύουν οι κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, οι κατακτήσεις του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος σε όλη τη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. Το αποδεικνύουν ιστορικά γεγονότα, τα οποία κατέκτησαν δικαιώματα που ούτε τα φανταζόταν ο κόσμος τότε. Γιατί όχι και τώρα; Τι άλλαξε; Αφού εμείς, ο λαός παράγει. Εμείς βάζουμε τις βίδες, εμείς σπουδάζουμε και γινόμαστε μηχανικοί, γιατροί κ.τ.λ.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται αόριστα, αλλά υλοποιούνται με πολύ απλές και συγκεκριμένες κινήσεις σε αυτή τη συγκυρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ συγκεκριμένες και υλοποιήσιμες προτάσεις για το πώς θα ξεφύγουμε από την κρίση και το πώς θα περάσουμε σε μια πιο δίκαιη φάση της κοινωνίας μας. Αρχικά η χώρα πρέπει να απεμπλακεί από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις οι οποίες έχουν ως σκοπό την διάσωση των κερδών των τραπεζών και όχι της χώρας. Οι τράπεζες όταν έβγαζαν κέρδη στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, δεν θυμάμαι να μας έδωσαν (στο κράτος και τον λαό) κανένα μερίδιο, τώρα όμως που καταρρέουν πρέπει να τους σώσει το δημόσιο. Άλλωστε το δημόσιο κακό, πολυέξοδο και άχρηστο, αλλά είναι καλό όταν τους χρηματοδοτεί. Δεν μπορεί όμως ο λαός να πληρώνει τα σπασμένα τους. Μαζί με την απεμπλοκή επομένως, θα πρέπει να σταματήσουμε να αναγνωρίζουμε το χρέος τους και να το διαγράψουμε. Έτσι με τις εισπράξεις από τους φόρους (οι οποίοι θα πρέπει να βαρύνουν τις μεγάλες επιχειρήσεις και όχι τα λαϊκά στρώματα τα οποία αρκετές άσκοπες θυσίες έχουν κάνει μέχρι τώρα) θα πληρώνουμε τους μισθούς, τις συντάξεις, θα χρηματοδοτούμε την παιδεία, την υγεία και το κοινωνικό κράτος. Δεν θα δίνουμε το δημόσιο χρήμα για αποπληρωμές χρεών που δημιούργησαν οι ίδιες οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις. «Θέλει μαγκιά» αλλά είναι αναγκαιότητα αν θέλουμε να αποκτήσουμε ελπίδα για το μέλλον.
Όσον αφορά τις απειλές περί «κατάρρευσης και πείνας αν κάνουμε αυτές τις κινήσεις», μπορούμε να πούμε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι λίγο σατυρικό, και είναι το γεγονός ότι ΗΔΗ πεινάμε και βυθιζόμαστε μέρα με τη μέρα στη φτώχεια με αυτές τις πολιτικές. Τολμάνε και μας απειλούν και μας τρομοκρατούν για κάτι που οι ίδιοι μας έχουν ήδη κάνει; Το δεύτερο είναι ότι υπάρχουν ενθαρρυντικά στοιχεία που δείχνουν ότι δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Συνομοσπονδίας Ενώσεων Αγροτικών Συνεταιρισμών δήλωσε ότι η Ελλάδα έχει αυτάρκεια σε τρόφιμα, σε ποσοστό 94%. Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι πολλές χώρες τις Λατινικής Αμερικής που το επιχείρησαν αυτό, βρήκαν αγορές στις οποίες απευθύνθηκαν για να εισάγουν προϊόντα πρώτης και μη ανάγκης. Υπάρχουν αγορές που μπορούν να συνεργαστούν μαζί μας, ακόμα και στην χειρότερη περίπτωση που μας αποκλείσουν κάποιες ευρωπαϊκές αγορές.
Επίσης, πρέπει άμεσα να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες και να ελέγχονται από το δημόσιο, όπως και οι δημόσιοι οργανισμοί που ιδιωτικοποιήθηκαν. Την ώρα που μας έκαναν κήρυγμα για το «κακό» και «πολυέξοδο» δημόσιο, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ξεπούλαγαν για ψίχουλα τους πιο επικερδείς οργανισμούς μας. Ναι, καλά διαβάσατε. Συκοφαντούσαν, παρουσίαζαν αλλοιωμένα στοιχεία και πούλαγαν σε εταιρίες που ήταν και οι ίδιοι μέτοχοι, τους επικερδείς δημόσιους οργανισμούς της Ελλάδας. Πρέπει λοιπόν το κράτος να τους πάρει πίσω, να τους κρατικοποιήσει «με το έτσι θέλω», αυξάνοντας έτσι και άλλο τα έσοδα του και την λειτουργία του. Θέλουμε ένα κράτος δυνατό, ένα δημόσιο που να καλύπτει τις ανθρώπινες ανάγκες για μόρφωση, υγεία και κοινωνικές παροχές. Όχι το κράτος που θα μεταφέρει τα λεφτά των πολιτών από τους φόρους στους επιχειρηματίες, ούτε το κάστρο διαφθοράς που δημιούργησαν με σκοπό να το απαξιώσουν και να το πουλήσουν «όσο όσο». Παράλληλα πρέπει να ζωντανέψουμε ξανά την αγροτική παραγωγή και τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, τομείς στους οποίους η Ελλάδα έχει τεράστιο φυσικό πλούτο και πρέπει να τους εκμεταλλευτεί. Σε όφελος όμως του λαού και των αναγκών του. Με συνεταιρισμούς και δομές αλληλεγγύης που έχουν ως σκοπό την παραγωγή και την κάλυψη αναγκών και όχι το κέρδος.
Όλα αυτά βέβαια δεν μπορούν να γίνουν, αν δεν υπερασπιστούμε πάνω από όλα την δημοκρατία και δεν καταδικάσουμε οριστικά τα φαινόμενα αυταρχισμού, καταστολής (με φανερά και μυστικά μέσα, με στολές ή όχι), του ρατσισμού, καθώς και να αναδείξουμε θεσμούς μέσα από τους οποίους άμεσο-δημοκρατικά οι πολίτες θα μπορούν να ελέγχουν και να παίρνουν θέση για τα δρώμενα.
Σε αυτές τις εκλογές, πρέπει να ψηφίσουμε ριζοσπαστική αριστερά. Αλλά «ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ» σημαίνει και συμμετέχω, δραστηριοποιούμε και κοιτάω πέρα από τα διλλήματα τους, πέρα από τους ψεύτικους εκβιασμούς τους. Αναζητώ τις αληθινές λύσεις, αυτές που θα μου δώσουν αυτό που αξίζω, αυτό που παράγω και δεν θα μετατρέπουν τον κόπο μου και την ζωή μου σε κέρδη άλλων. Έχω καταλάβει ότι ο κόσμος, ειδικά τα άτομα της δικής μου γενιάς, έχουν μπερδευτεί και απελπιστεί. Πράγματι, η κατάσταση είναι δύσκολη, αλλά είναι μια ευκαιρία να καταλάβουμε όλοι το πώς λειτουργεί αυτό το σάπιο σύστημα και που μας οδηγεί. Υπάρχουν λύσεις και μπορούν να παρουσιαστούν σαν ιδέες μέσα σε μερικές παραγράφους. Μάλιστα, οι λύσεις αυτές δεν αποτελούν συμβιβασμό, ούτε προσπάθεια εξευγενισμού του συστήματος. Αποτελούν μια προσπάθεια διάλυσης του και δόμησης ενός καινούργιου, δίκαιου και ανθρώπινου. Η δόμηση αυτή μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την εναλλακτική πρόταση της αριστεράς. Όχι προφανώς μέσα από την συνέχιση της ίδιας πολιτικής από ΠΑΣΟΚ, ούτε μέσα από τις αοριστολογίες ΝΔ και ΔΗΣΥ οι οποίοι κατά βάθος συμφωνούν. Αλλά είναι και χρέος μας να στηρίξουμε αυτές τις δυνάμεις της αριστεράς που αποσκοπούν στην ενότητα και στην συνεργασία της ευρύτερης αριστεράς (με δεδομένα κάποια πλαίσια βέβαια) ενάντια στις δυνάμεις που μας καταπιέζουν και μας εκμεταλλεύονται τόσες δεκαετίες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μου δίνει ελπίδα για αντίσταση αλλά και για υλοποίηση ριζοσπαστικών και δραστικών αλλαγών και είμαι σίγουρος ότι θα συσπειρώσει τον απλό κόσμο που θέλει το εναλλακτικό, το καινούργιο, το οποίο είναι και εφικτό, και δίκαιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου