Οι εξελίξεις στην Τουρκία και εμείς

Με το που ξεκίνησαν οι ταραχές στην Τουρκία, υπήρξε αυτόματα μία προσπάθεια ταύτισης ενός μέρους της ελληνικής κοινής γνώμης με τους εξεγερθέντες.

Κυρίως στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποκτούσες αυτόματα την εντύπωση ότι αν δεν έχει ξεκινήσει η παγκόσμια επανάσταση, τουλάχιστον έχει καταρρεύσει το καθεστώς Ερντογάν.

Η πολιτική κατάσταση στην Τουρκία ήταν πάντα μία ιδιαίτερη κατάσταση. Οι "ευρωπαϊστές" Κεμαλιστές είναι οι υπαίτιοι της εκδίωξης των Ελλήνων από την Πόλη, οι αρχιτέκτονες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και οι εμπνευστές του σχεδίου Βαριοπούλα. Οι θεοσεβούμενοι Ισλαμιστές από την άλλη έχουν μία άγνωστη ατζέντα και δεν γνωρίζουμε αν σε βάθος χρόνου η ατζέντα αυτή θα λειτουργήσει υπέρ ή εναντίον των ελληνικών συμφερόντων. Οι δηλώσεις τους, πάντως, για το Αιγαίο δεν δείχνουν να διαφοροποιούνται αισθητά από την ρητορική των στρατηγών ως προς τα εθνικά τους θέματα. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία εσωτερική σύγκρουση της Τουρκίας, η οποία έχει να κάνει με την νομή της εξουσίας στην γείτονα χώρα. Εμάς γιατί θα πρέπει να μας πέφτει λόγος ποιό από τα δύο αυτά στρατόπεδα θα πρέπει να υπερισχύσει σε αυτή την διαμάχη;

Υπάρχουν δυνάμεις στην Ελλάδα που είδαν τα Δεκεμβριανά του 2008 ως μία ευκαιρία για τον "ελληνικό Μάη", έστω και με καθυστέρηση 30 ετών. Κατά τον ίδιο τρόπο ονειρεύονται τώρα κάτι αντίστοιχο με την αραβική άνοιξη στην ευρωπαϊκή πλευρά της Μεσογείου. Βλέπουν, λοιπόν, τα γεγονότα στην Τουρκία σαν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να ξεκινήσει να γίνεται το όνειρό τους πραγματικότητα. Η αλήθεια, όμως, είναι μακριά από τις φαντασιώσεις τους. Η "εξέγερση" στην Τουρκία δεν έχει σχέση με τους απελπισμένους και αδύναμους που συγκρούονται με την πανίσχυρη και αδίστακτη εξουσία. Είναι μία μάχη δύο κόσμων, οι οποίοι είναι πολύ ξένοι με τον δικό μας.

Δεν είμαστε ανθρωπιστές; Αλήθεια, τι σημαίνει αυτό; Ότι θα πρέπει να είμαστε υποχρεωτικά με το πλευρό όσων βγαίνουν στους δρόμους; Ποιος κανόνας ορίζει κάτι τέτοιο; Και ποιος ορίζει ότι οι "εξεγερθέντες" είναι πάντα οι "καλοί";

Να σας θυμίσω ότι και τα γεγονότα με τους Έλληνες της Πόλης ξεκίνησαν με την εξέγερση ενός οργισμένου πλήθους. Κι εν πάση περιπτώσει, ποιο είναι εκείνο το ιστορικό στοιχείο που μας δείχνει ότι έχουμε κάποια "υποχρέωση" συμπαράστασης στους Κεμαλιστές;

Καταλαβαίνουμε ότι ο διεθνισμός κάποιων τους έχει οδηγήσει σε προτάσεις για... αφοπλισμό. Κάποιοι άλλοι πίστεψαν ότι θα τιθάσευαν τους διψασμένους για πλούτο και εξουσία γείτονες με κουμπαριές και ζεϊμπέκικα. Όλα αυτά συνέβησαν στο πρόσφατο παρελθόν και είναι απόδειξη ότι η χρεοκοπία των ιδεών προϋπήρξε της οικονομικής.

Το να επιδιώκει κανείς τον πόλεμο είναι ηλιθιότητα. Αλλά και να πιστεύει ότι ένας γείτονας σαν την Τουρκία θα μας λυπηθεί ελέω της κρίσης και ότι δεν θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την άσχημη κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, είναι επίσης ηλιθιότητα. Το να ξοδεύουμε την ενέργειά μας για να επιλέξουμε θύτη, αυτό ξεπερνά κάθε φαντασία. Αλλά, στην Ελλάδα είμαστε και εδώ όλα είναι πιθανά. Ακόμη κι αυτό.

Ασφαλώς και ο στόχος των ελληνικών κυβερνήσεων θα πρέπει να είναι η βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα των δήθεν καλών προθέσεων των γειτόνων μας. Κι όποιος έχει διαβάσει τουρκικό Τύπο τους τελευταίους μήνες και πως αυτός αντιμετωπίζει την ελληνική οικονομική κρίση, θα το διαπιστώσει. Στην διεθνή οικονομική και πολιτική σκηνή δεν κερδίζουν αυτοί που έχουν δίκιο, αλλά αυτοί που έχουν ισχύ. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να βοηθήσουμε την δική μας χώρα να σταθεί όρθια και ας αφήσουμε τους καυγάδες των άλλων...

Θανάσης Μαυρίδης

capital.gr

Πηγή:www.capital.gr