Ημερολόγιο Αποριών...

ΑΠΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ
Επανάσταση 

Όλο και περισσότεροι δειλοί γεννιούνται κάθε δευτερόλεπτο.
Όλο και περισσότερα παιδιά ανατρέφονται με αδιαφορία.
Όλο και περισσότεροι έφηβοι ωριμάζουν με το πρώτο κλάμα.. δικό μου, δικό σου ή και το δικό τους.
Η στιγμή της ενηλικίωσης επισφραγίζεται με βία.
Και ναι! Μεγάλωσε πια το παιδί! Το δικό σου παιδί. Του γείτονα πιο πέρα. Του κωλόβλαχου ξαδέρφου σου. Του μπάτσου στη γωνία.
Και είσαι περήφανος!
Ναι, ο γιος σου είναι πια άνδρας που έμαθε να λύνει τις διαφορές ρίχνοντας φάπες αντί να λύνει Άλγεβρα . Η κορούλα σου έγινε πια γυναίκα αφού άνοιξε τα πόδια της άπειρες φορές αντί ν’ ανοίγει το βιβλίο της Ιστορίας.

Μεγάλωσαν παλεύοντας μεταξύ τους, όχι για τη ζωή τους.. αλλά για ένα κομμάτι ζωής του άλλου.. για ένα σπασμένο πλευρό, για ένα μαυρισμένο μάτι, για μια αιμορραγία. Δίψα για πόνο. Λες και ο πόνος του άλλου θα λύσει το βιοποριστικό τους. Λες και η σπασμένη μύτη θα τους ανοίξει ευκαιρίες εργασίας.

Νομίζουν ότι ο φόβος γεννά το σεβασμό. Ο τσαμπουκάς απέναντι στη συμμαθήτρια που έχει δυσλεξία, απέναντι στο παιδί που τρώει το τοστ της μανούλας του, στην κυρία που στέκεται όρθια στο λεωφορείο, στο κορίτσι που τώρα μαθαίνει ελληνικά, απέναντι στον συμμαθητή με τα μεγάλα γυαλιά.. και δε θα σταματήσουν μέχρι να τα κάνουν θρύψαλλα.

Καθημερινοί τσαμπουκάδες, αυριανή κοινωνία.
Εσύ τους γέννησες. Δικό σου δημιούργημα είναι. Σπλάχνο σου.
Αύριο, στο όνομα της επανάστασης που τους δίδαξες, θα σε σπάσουν στο ξύλο. Γιατί;
Επειδή δεν τους διάβαζες παραμύθια.
Επειδή έλειπες στο πρώτο τους ποιήμα.
Επειδή έπινες κρυφά στη σχολική γιορτή.
Επειδή καυλάντιζες στο κινητό όταν σου έδειχναν τις ζωγραφιές τους.
Δικά σου παιδιά. Όχι δικά μου. Δικά σας.
Τα δικά μου παιδιά μεγάλωσαν με τη βιογραφία του Τσε, του Μαρτί, του Αμάρου.
Τα δικά μου παιδιά δεν βρίζουν.
Δεν χτυπούν το διαφορετικό.
Χαϊδέυουν τη δική σου ασχήμια.
Κατακτούν όλες τις ομορφιές της γης.

Νιώθουν τον πόνο του διπλανού. Και παλεύουν. Παλεύουν να επουλώσουν όχι μόνο τις δικές τους αλλά και των παιδιών σου τις πληγές. Γιατί; Επειδή αγαπούν. Επειδή μοιράζονται. Επειδή λατρεύουν το δίκαιο.
Τα δικά μου παιδιά είναι πάντα έτοιμα να τραβήξουν την περόνη δίπλα στο νεκρό Άρη.
Αυτό τους έμαθα.. οι λύσεις δεν πρέπει να βασίζονται στην τρομοκρατία αλλά στην πειθώ.
Στέκονται στην Καλλιδρομείου απέναντι στους μαυροσκούφηδες και επαναστατούν ‘πετώντας’ λέξεις πολύχρωμες με σκοπό να φέρουν την ειρήνη ανάμεσά τους.

Γιατί, λοιπόν, δεν λες στα παιδιά σου ότι ο Βελουχιώτης τελικά, αυτοκτόνησε λόγω προδοσίας;
Γιατί δεν τους εξηγείς πώς έφαγαν τον Γκεβάρα;
Γιατί δεν τους βοηθάς να δουν ποιος πραγματικά φταίει;
Και όλοι μαζί, παιδιά μου και δικά σου, να στραφούν στον εχθρό. Όλοι μαζί, όμως.

‘‘ .. η ηγεσία πρέπει να δημιουργηθεί εκ νέου, από τις μάζες και μέσα από τις μάζες. Οι μάζες είναι το αποφασιστικό στοιχείο, είναι ο βράχος πάνω στον οποίο θα κτιστεί η τελική νίκη της επανάστασης ..’’ Ρόζα Λούξεμπουργκ

                                                                                                                                                kuRsa

                                                                        -εύθραυστη μέχρι να σπάσει μετά κόβει-

---

SHARE THIS

---