To προσκλητήριο των απόντων

Ο Νίκος Παπαδογιάννης θυμάται στο blog του στο gazzetta.gr πώς έζησε από κοντά τα μεγαλεία της ΑΕΚ τα τελευταία 20 χρόνια. Ωστόσο προσθέτει ότι το ίδιο μπορούν να ισχυριστούν μόνο λίγοι οπαδοί της «Ένωσης».
Έζησα τα πρόσφατα μεγαλεία της ομάδας μπάσκετ της ΑΕΚ από κοντά. Είναι λίγοι οι οπαδοί της που μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο πράγμα χωρίς να μεγαλώσει η μύτη τους...

Ήμουν παρών όταν η ΑΕΚ του Ντράγκαν Σάκοτα κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας του 2002, χαρούμενος, θυμάμαι, επειδή βρέθηκε ομάδα να μπει σφήνα στο πρασινοκόκκινο ολιγοπώλιο και να αποτελέσει τρίτο πόλο εξουσίας, την ίδια μάλιστα χρονιά που ο Παναθηναϊκός κατακτούσε το τρίτο ευρωπαϊκό του τρόπαιο.
Ήμουν παρών όταν η ΑΕΚ του Ντούσαν Ίβκοβιτς σήκωσε το Κύπελλο Σαπόρτα στο Παγοδρόμιο της Λωζάννης, θριαμβεύτρια απέναντι στην πανίσχυρη Κίντερ του Μεσίνα και του Ντανίλοβιτς. Πανευτυχής, θυμάμαι, για την κατάκτηση μιας ευρωπαϊκής κορυφής στον ίσκιο των Άλπεων, 32 χρόνια μετά την... εθνεγερσία του 1968.
Ήμουν παρών όταν η ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη έπαιξε στον τελικό της Ευρωλίγκας του 1998, στο ίδιο Παλάου Σαν Τζόρντι όπου θα διεκδικήσει το φετινό στέμμα ο Παναθηναϊκός. Συγκινημένος, θυμάμαι, επειδή την αποστολή ακολούθησαν στη Βαρκελώνη αρκετοί από τους ήρωες του Καλλιμάρμαρου.
Ήμουν παρών όταν η ΑΕΚ του Γιάννη Φιλίππου ανακοίνωσε τη συνεργασία της με τον Ιωαννίδη και τον Ίβκοβιτς, δύο από τους κορυφαίους προπονητές που εμφανίστηκαν ποτέ στο ευρωπαϊκό στερέωμα.
Ήμουν παρών όταν ο συγχωρεμένος Κρέζιμιρ Τσόσιτς ξημεροβραδιαζόταν στα γραφεία του Ψωμιάδη και κατέστρωνε τα σχέδιά του ακούγοντας στο γουόκμαν εκκλησιαστικούς ύμνους των Μορμόνων.
Ήμουν παρών όταν η ΑΕΚ έφερνε στην Ελλάδα τον σουπερστάρ του ΝΒΑ Ρολάντο Μπλάκμαν, από τον οποίο μάλιστα πήρα την πρώτη μεγάλη συνέντευξη, στο ξενοδοχείο «Τιτάνια» (για το αλήστου μνήμης Τρίποντο). Του είχα χαρίσει για σουβενίρ τα «Νησιώτικα» του Γιάννη Πάριου.
Ήμουν παρών στα αποκαλυπτήρια άλλων φημισμένων άσων από το εξωτερικό, από τον Ντάνι Βρέινς ως τον Άντονι Μπούι, από τον Τζο Αρλάουκας ως τον Τζέι Αρ Χόλντεν, από τον Ρίκι Πιρς ως τον Ιμπραήμ Κουτλουάι.
Ήμουν παρών και παρακολούθησα από κοντά την εκτόξευση Ελλήνων παικτών όπως ο Κώστας Παταβούκας, ο Νάσος Γαλακτερός, ο Μιχάλης Κακιούζης, ο Νίκος Χατζής, ο Δήμος Ντικούδης, ο Ιάκωβος Τσακαλίδης, ο Γιάννης Μπουρούσης, ο Νίκος Ζήσης.
Ήμουν παρών και είδα με τα μάτια μου τα μικρά θαύματα της προηγούμενης γενιάς, με ενορχηστρωτή συνήθως τον τζέντλεμαν Βαγγέλη Νικητόπουλο, μαέστρο τον Μηνά Γκέκο και υπολοχαγούς τον Αριδά, τον Κουντουράκη, τον Λαννέ, τον Κατσικάρη, τον Ποδαρά, τον Σκουρτόπουλο, τον πατέρα Φώτση.
Ήμουν παρών και θυμάμαι σαν να ήταν προχθές τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας το 1981, όταν ο Κερτ Ράμπις («Κυριάκος Ραμπίδης») και ο Βασίλης Γκούμας έβαλαν στα καλάθια τον Ηρακλή του Τάκη Καρατζουλίδη, με προπονητή τον Αμερικανό Φρανκ Ντέβελι.
Ήμουν παρών στο κλειστό του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας, στο «Γεώργιος Μόσχος», στη Γλυφάδα, στο ΟΑΚΑ, στο Σπόρτιγκ, στη Ζοφριά, στο Ελληνικό.
Ήμουν παρών στο κλειστό του Γαλατσίου, όταν η ΑΕΚ έπεφτε στα βαθιά νερά της Ευρωλίγκας με όλα τα ατού κρυμμένα στο μανίκι της: αξιόλογο υλικό, μεγάλο γήπεδο, ισχυρή λαϊκή βάση, πλούσιο χρηματοδότη.
Ήμουν πάντοτε κοντά, επειδή καταλάβαινα ότι το ηλεκτρικό ρεύμα του μέλλοντος περνούσε μέσα από πυλώνες όπως η ΑΕΚ, ο Άρης, ο ΠΑΟΚ, ο Πανιώνιος, το Περιστέρι. Η ΑΕΚ, που δεν έλειψε ποτέ από κοντά μας.Ήμουν εκεί αλλά ήμουν σχεδόν μόνος, με παρέα μόνο τους τριακόσιους ρομαντικούς του Χαρίδημου.
Και δεν είμαι καν ΑΕΚ.
Εσείς, όλοι, που τώρα κλαίτε και οικτίρετε την ξεπεσμένη βασίλισσα (για να περάσει η ώρα ώσπου να ξεκινήσει ο τελικός του ποδοσφαιρικού Κυπέλλου), εσείς που δίνατε βροντερό «παρών» μόνο όταν ξεσπούσε το πανηγύρι των ζουρλών, πού ήσασταν;Και γιατί πρέπει να θυμώσω εγώ, αφού δεν ενδιαφερθήκατε ποτέ εσείς;