Ελλάδα Α.Ε.: Μια διαλυμένη εταιρεία - WSJ

OIKONOMIA

Πέμπτη, 21 Απριλίου 2011 - 18:58

Ελλάδα Α.Ε.: Μια διαλυμένη εταιρεία - WSJ

Υπάρχουν δύο ειδών προβλήματα με το χρέος μιας επιχείρησης: αυτά που μπορούν να λυθούν με αύξηση εσόδων και περικοπές κόστους και αυτά που δεν λύνονται χωρίς να γίνει αναδιάρθρωση. Αν η Ελλάδα ήταν επιχείρηση, θα αντιμετώπιζε το δεύτερο είδος προβλημάτων, αναφέρει άρθρο που δημοσιεύτηκε στη στήλη για την Ευρώπη «The Source» της Wall Street Journal.

Σε όρους επιχείρησης, το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι λειτουργικές ζημιές από βασικές δραστηριότητες, επισημαίνει το άρθρο. Το πρωτογενές έλλειμμα της χώρας, που εξαιρεί την πληρωμή των τόκων, διαμορφώθηκε στα 12 δισ. δολάρια το 2010, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που ανακοίνωσε το υπουργείο Οικονομικών την προηγούμενη εβδομάδα (οι προβλέψεις δεν συμπεριλαμβάνουν την επίδραση της δημοσιονομικής παρέμβασης) Αν τοποθετήσουμε τη βάση των εσόδων στα περίπου 92 δισ. ευρώ, μια αύξηση των εσόδων λίγο πάνω από 6% και μια αντίστοιχη μείωση των εξόδων θα μας γύριζε σχεδόν σε θετικό έδαφος. Αυτό θα ήταν εφικτό ακόμη και με μια μικρή βοήθεια από την ανάκαμψη της οικονομίας.

Ωστόσο, το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας το 2010, συμπεριλαμβανομένων των τόκων, ξεπερνά τα 25 δισ. δολάρια, εξαιτίας του τεράστιου μικτού χρέους που υπερβαίνει τα 300 δισ. ευρώ. Δεδομένων των συνθηκών, η κυβέρνηση πρέπει να βρει τρόπο να αυξήσει τα έσοδα κατά 12% και να μειώσει κατά το ίδιο ποσοστό τα έξοδα. Το εγχείρημα αυτό θα μπορούσε να είναι εφικτό για τον CEO μιας επιχείρησης. Ωστόσο, όταν πρόκειται για τη λειτουργία ενός κράτους, όσο περιορίζεις τις δαπάνες, δίνεις ένα βραχυπρόθεσμο χτύπημα στην ανάπτυξη του ΑΕΠ και συνεπώς στα έσοδα.

Το να πεις ότι η Ελλάδα Α.Ε. βρίσκεται σε δεινή θέση είναι μία μετριοπαθής διατύπωση, αναφέρεται. Πρέπει να παράγει αρκετές ταμειακές ροές για να εξοφλήσει το χρεολύσιο. Για να το καταφέρει αυτό σε διάστημα 50 ετών, θα πρέπει να εμφανίζει δημοσιονομικό πλεόνασμα –κέρδη μετά τόκων- της τάξης των 6 δισ. ευρώ ετησίως και να το αφιερώνει εξ’ ολοκλήρου στην εξυπηρέτηση του χρέους.

Όπως είναι τα πράγματα, η Ελλάδα Α.Ε. μετά δυσκολίας διακρίνει το μονοπάτι προς τα κέρδη προ τόκων. Ακόμα και με τη βοήθεια της υποτίμησης του ευρώ, ο στόχος είναι πολύ δύσκολος.

Η αγορά δεν πιστεύει ότι τα μέτρα που ανακοίνωσε η ελληνική κυβέρνηση είναι αρκετά, όπως αποτυπώνεται στη διεύρυνση των spread.

Αν η Ελλάδα ήταν εταιρεία θα μπορούσε ίσως να βρει ένα τρόπο να επαναγοράσει το ίδιο της το χρέος και έπειτα να μηχανευτεί μια ανταλλαγή χρέους-μετοχών ή ένα παρόμοιο κόλπο. Αλλά για ένα κράτος η μέθοδος αυτή αποκλείεται. Το ελληνικό χρέος λοιπόν θα παραμένει πρόβλημα έως ότου αναδιαρθρωθεί, καταλήγει το άρθρο.

Economist: Η συζήτηση για την αναδιάρθρωση δεν βοηθάειΗ συζήτηση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι απίθανο να επιλύσει τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, διαπιστώνει ο Economist. Όπως επισημαίνει, η αναδιάρθρωση κρατικού χρέους είναι συνηθισμένη στις αναδυόμενες αγορές, αλλά είναι άνευ προηγουμένου σε προηγμένες οικονομίες μετά από το β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.«Οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσπάθησαν απεγνωσμένα να διατηρήσουν αυτό το ρεκόρ παρέχοντας διάσωση στις χώρες της ευρωζώνης που αντιμετώπιζαν πρόβλημα. Ωστόσο, το παιχνίδι μοιάζει να τελειώνει. Οι φινλανδικές εκλογές της 17ης Απριλίου, απέδειξαν ότι είναι πιθανός ο εκτροχιασμός της πορτογαλικής διάσωσης. Αλλά το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται εκεί που άρχισε η κρίση. Στην Ελλάδα». Τονίζει χαρακτηριστικά ότι οι ελληνικές αρχές και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αρνούνται κατηγορηματικά την ύπαρξη οποιουδήποτε σχεδίου για αναδιάρθρωση του χρέους.Ωστόσο, πλέον φαίνεται ότι η ιδέα μιας αναδιάρθρωσης έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη, και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Στη Γερμανία τόσο ο Wolfgang Schaeuble όσο και ο υπουργός για ευρωπαϊκές υποθέσεις, ο Werner Hoyer, προκάλεσαν αναστάτωση όταν πριν από λίγες ημέρες άνοιξαν την κουβέντα για αναδιάρθρωση. Χαρακτηριστική ήταν και η αντίδραση των αγορών, με το δεκαετές ομόλογα να φθάνει σε επίπεδο-ρεκόρ, στο 14,6 στις 19 Απριλίου. «Γιατί αυτή η στροφή;». Διότι το χρονοδιάγραμμα που δόθηκε για τη διάσωση της Ελλάδας πέρυσι, περιλαμβάνει την επιστροφή στις αγορές στο μέσον του 2013. Με τις αποδόσεις των ομολόγων να βρίσκονται εκεί που είναι τώρα, αυτό μοιάζει ακόμη πιο απίθανο. Όπως αδιανόητη θεωρείται μια επιπλέον ενίσχυση με κεφάλαια της Ελλάδας. «Δεν έχει σημασία εάν οι γερμανικές τράπεζες ωφελούνται από την ικανότητα της Ελλάδας να αποπληρώνει τις υποχρεώσεις της: οι Γερμανοί φορολογούμενοι δεν αντέχουν στην ιδέα να διασώσουν για άλλη μια φορά τους «εξουθενωμένους» Έλληνες», επισημαίνει ο Economist.Στη θεωρία, υπάρχει σειρά επιλογών για την Ελλάδα, από την επιμήκυνση αποπληρωμής των υποχρεώσεών της μέχρι τη διαγραφή σημαντικού μέρους των χρεών. «Στην πραγματικότητα, η περίπτωση της Ελλάδας αφήνει πολλά παραθυράκια του νόμου ανοιχτά. Σε πολλές κρίσεις αναδυόμενων οικονομιών, τα ομόλογα είχαν αυστηρές εγγυήσεις για την προστασία των διεθνών πιστωτών. Και αυτός είναι ένας λόγος που η αναδιάρθρωση της Αργεντινής το 2001 ήταν τόσο χαώδης. Στην περίπτωση της Ελλάδας, το 80%-90% των ομολόγων έχουν εκδοθεί σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία. Τα έγγραφα είναι μικρά, συνήθως δύο σελίδες, και δεν επιβάλλουν κανέναν πραγματικό περιορισμό σχετικά με την αναδιάρθρωση».Στην πραγματικότητα ωστόσο, οι επιλογές είναι πιο περιορισμένες, καθώς η Ελλάδα έχει ακόμη πρωτογενές έλλειμμα και θα χρειαστεί να δανειστεί χρήματα. Μεγάλες είναι και οι ανησυχίες για τις επιπτώσεις μιας αναδιάρθρωσης στους ισολογισμούς των τραπεζών. Ακόμη, θεωρεί πως όσο μεγαλύτερη ευελιξία έχουν οι ομολογιούχοι, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να μειωθεί σημαντικά το χρέος της Ελλάδας. Και αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο η ιδέα της μείωσης του ελληνικού χρέους μέσω επαναγοράς ομολόγων στις τρέχουσες τιμές θα αποτύχει. «Απλούστατα, θα οδηγήσει τις τιμές ξανά στα ύψη, μην επιτυγχάνοντας το σκοπό. Η επιλογή αυτή δεν βρίσκεται πια υπό συζήτηση. Αυτή που είναι, είναι του repofiling των ομολόγων».Η τελευταία αυτή επιλογή σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση θα συνεχίσει να πληρώνει τα κουπόνια των ομολόγων και θα τα εξαργυρώνει όταν είναι προγραμματισμένο, αλλά η λήξη κάθε ομολόγου θα επιμηκυνθεί. Αυτό θα αναβάλει την ανάγκη αναχρηματοδότησης των ελληνικών χρεών από τα χρήματα των φορολογούμενων. Και όσο θα τηρούνται κανονικά τόσο οι πληρωμές των τόκων όσο και οι όροι των δανείων, αυτή η επιλογή θα γίνει αποδεκτή πιθανότατα από τους ομολογιούχους και ιδιαίτερα από τις τράπεζες, η μόνη ανησυχία των οποίων είναι να αποφύγουν διαγραφή των ομολόγων που έχουν στα βιβλία τους. Μάλιστα, η επιλογή αυτή έχει «δουλέψει» και στο παρελθόν, το 2003 στην Ουρουγουάη.

Πηγή:www.capital.gr