Τη δευτέρα έχω κλείσει ραντεβού για μαστογραφία, δεν έχω τίποτα αλλά επειδή πλησιάζω τα 40 είπα να κάνω μια. Άντρεεες έτοιμο το φαγητό…..(συνήθιζα να το φωνάζω αυτό πάντα την ώρα που ήταν να φάμε) φωνάζω και μαζευόμαστε να φάμε όπως κάνουν όλες οι οικογένειες. Το βράδυ ήρθαν κάτι φίλοι σπίτι και η γυναίκα μου έλεγε τις εμπειρίες της από τη μαστογραφία ,ότι ποναει λίγο κτλ.. δεν αγχώνομαι ιδιαίτερα της λέω και συνεχίζουμε την κουβέντα μας.
Δευτέρα στις τρεις το μεσημέρι ήταν το ραντεβού όποτε μετά τη δουλειά κατευθύνθηκα στο διαγνωστικό κέντρο κατευθείαν. Μετά από μια διαδικασία με την γραμματεία καταλήγω με μια κοπέλα στον μαστογράφο , όλα καλά δεν πόνεσα καθόλου άσε που γελάγαμε όλη την ώρα με τη κοπέλα. Τα αποτελέσματα θα είναι έτοιμα αύριο μου λέει όποτε φεύγω και εγώ για το σπίτι. Την τρίτη λοιπόν μετά τη δουλειά περνάω από το κέντρο οπού και πείρα την απάντηση, ούτε καν τη κοίταξα άπλα τη πέταξα στη θέση του συνοδηγού και ξεκίνησα. Σε κάποιο φανάρι την ανοίγω και διαβάζω , με λίγα λογία κάτι έβλεπαν και ήθελαν να γίνει και υπέρηχος. Ατάραχη εγώ συνεχίζω την οδήγηση, ούτε καν μου πέρασε κάτι κακό από το μυαλό, την ίδια μέρα κλείνω υπέρηχο και την επομένη πάλι μετά τη δουλειά είμαι εκεί…
Η γιατρός είναι λίγο σκεπτική καθώς κάνει την εξέταση και αρχίζω σιγά σιγά να συνειδητοποιώ ότι κάτι τρέχει αλλά και πάλι ο νους μου δεν θέλει να πάει στο κακό. Αφού τελειώσαμε μου λέει υπάρχει ένα προβληματάκι στον δεξιό μαστό το όποιο θα πάει καλά , τι εννοείτε λέω, υπάρχει ένα ογκίδιο μου απαντάει στο δεξιό μαστό, πρέπει να πάτε σε μαστολόγο. Κοινώς είχα καρκίνο! Το έπαιζα ψύχραιμη μέχρι που βγήκα από το κέντρο και μπήκα στο αυτοκίνητο μου, τότε ξέσπασα σε κλάματα , δεν μπορούσα να το πιστέψω, γιατί σε μένα? πως θα το πω στον άντρα μου? Ντρεπόμουν τόσο πολύ που είχα καρκίνο, νόμιζα ότι είναι ψέματα αλλά δυστυχώς ήταν αλήθεια ,τα παιδιά μου? Τα παιδιά μου τι θα κάνουν?
Ούτε και εγώ δεν ξέρω πως έφτασα σπίτι, τα παιδιά ήταν στο δωμάτιο τους και έπαιζαν ως συνήθως ενώ α άντρας μου σε λιγάκι θα ερχόταν από τη δουλειά. Μπήκα στο internet και έψαξα τα πάντα λες και ήμουν γιατρός. Στενοχωριόμουν τόσο πολύ να το πω στον άντρα μου φοβούμουνα και ντρεπόμουν, στα παιδιά δεν θα έλεγα τίποτα είναι μικρά ακόμα. Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να ξεριζώσω το μαστό από πάνω μου, μετά πάλι έκλαιγα .
Κάπου μέσα στο απόγευμα ήρθε η στιγμή που φοβόμουν, τα κλειδιά μπήκαν στη κλειδαριά της πόρτας και εγώ αυτομάτως ξέσπασα σε λυγμούς , νόμιζα ότι είμαι σχεδόν νεκρή ένοιωσα ένα αβοήθητο παιδάκι . Η πόρτα άνοιξε και μπήκε ο άντρας μου, καθόμουν σε μια καρεκλά απέναντι από τη πόρτα όποτε με είδε κατευθείαν , Τι έγινε μου λέει? Τι έπαθες? Τον πήρα αγκαλιά και του το ψιθύρισα έχω καρκίνο του λέω θα πεθάνω! Τι βλακείες είναι αυτές που λες μου λέει και τότε του εξήγησα. Μείναμε αγκαλιασμένοι χωρίς να μιλάμε για κάνα πεντάλεπτο , ένοιωσα το δάκρυ του στο λαιμό μου και τότε έκλαιγα πιο δυνατά . Στάματα μου λέει και ετοιμάσου για πόλεμο έχουμε μάχη και είναι δύσκολη αλλά στο τέλος θα νικήσουμε, μου το έλεγε συνεχεία, με προετοίμαζε λες και θα έβγαινα στα χαρακώματα , είχε δίκιο ερχόταν μεγάλη μάχη και έπρεπε να ήμουν έτοιμη. Την επομένη μέρα κιόλας είχαμε ραντεβού με τον μαστολόγο . Στο αμάξι δεν μιλάγαμε σχεδόν καθόλου εγώ ήμουν ακουμπισμένη στο παράθυρο και κοίταζα τους περαστικούς και τα αυτοκίνητα και τότε ήταν που με έπιασε ένα θάρρος μια θέληση για ζωή! Είπα θέλω να ζήσω..τους ζήλευα όλους όσους έβλεπα και γύρισα στον άντρα μου και του το είπα. Θα νικήσουμε ! είμαι σίγουρος μου λέει!
Ο μαστολόγος μας παρέπεμψε σε διαφορές εξετάσεις και τελικά μας είπε ότι είναι σε αρχικό στάδιο αλλά θα κάνουμε ολική μαστεκτομή με αποκατάσταση σιλικόνης . Ήμουν έτοιμη ένοιωθα ξαφνικά τόσο δυνατή ήθελα να χειρουργηθώ σήμερα τώρα αμέσως, ήθελα να φύγει αυτό από μέσα μου.
Το ξυπνητήρι κτυπάει στις 6 το πρωί ήταν η μεγάλη μέρα . Τάι παιδία ήταν από χθες το βράδυ στην αδερφή μου, τους είχαμε πει ότι θα πάμε εκδρομή για 2 – 3 μέρες. Σηκωνόμαστε με τον άντρα μου και αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε , η βαλίτσα μου ήταν έτοιμη !Εγώ πιο έτοιμη από πότε αποφασισμένη όσο δεν πάει, φοβούμουνα λίγο άλλα η θέληση για ζωή νικούσε τον φόβο. Αφού έκανα το προεγχειρητικο έλεγχο βρίσκομαι ντυμένη στα πράσινα ξαπλωμένη σε ένα φορείο έτοιμη να με πάνε στο χειρουργείο. Ο άντρας μου με κοιτάει έντονα στα ματιά και μου κρατάει το χέρι, δε χρειαζόταν να πούμε τίποτα τα ματιά μας τα έλεγαν όλα. Αυτό ήταν χάνω την αίσθηση του χεριού του άντρα μου και το φορείο ξεκάνει. Θυμάμαι ένα γιατρό να μου λέει να μετρήσω αντίστροφα 10 9 8 7……
Περιποιούμαι τα φυτά στο μπαλκόνι , έχει ωραία μέρα σήμερα, τα παιδία έχουν μεγαλώσει και πρέπει να διαβάζουν στο δωμάτιο τους, πάνω στη καρεκλά υπάρχει και μια σημερινή εφημερίδα που αγόρασα πιο πριν από το περίπτερο . Εντελώς τυχαία το μάτι μου πέφτει στην ημερομηνία της εφημερίδας 11 Μαΐου 2013. Σαν τοτε, μια μέρα πριν η γυναικά μου κάνει τη μαστογραφία! Βουρκώνω και θυμάμαι εκείνες τις στιγμές , Θεέ μου γιατί…. και τοτε μια φωνή ακούγεται από τη κουζίνα Άντρεεεες έτοιμο το φαγητό…..
Αφιερωμένο σε όσους πάλεψαν ή παλεύουν ή θα παλέψουν με το Καρκίνο
Στις 2 Ιουνίου 2013 είναι η Παγκόσμια Ημέρα Επιζώντων Καρκίνου
Η πρόληψη και η θέληση σώζουν ζωές!
Κάντε like το keratsinivoice στο facebook
Follow us στο twitter
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου