H ελευθερία του να καπνίζει κάποιος σταματά στην ελευθερία του άλλου να μην καπνίζει

Στην Ελλάδα του 2017 οι αντικαπνιστικοί νόμοι δεν καταφέρνουν να εφαρμοστούν, το θέμα επανέρχεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και πολλοί λένε χαριτολογώντας «Η Ελλάδα ξανασταματά το τσιγάρο».

Και όμως το ζήτημα είναι βαθύτερο και είναι θέμα καταρχήν παιδείας.

Απλά παραδείγματα στην καθημερινότητά μας - πέραν της ανάλυσης των σχετικών νόμων - το αποδεικνύουν αυτό: Πόσοι από τους καπνιστές ρωτάνε πριν ανάψουν τσιγάρο σε κλειστό χώρο; Και ακόμα κι αν σου απαντήσει ο μη καπνιστής ότι δεν πειράζει, το ορθό δεν είναι να βγεις έξω ή έστω να ανοίξεις το παράθυρο, για να καπνίσεις; Και αν τελικά ο μη καπνιστής αναγκαστεί να ζητήσει από κάποιον καπνιστή να μην καπνίσει μπροστά του, πόσοι το δέχονται και πόσοι ενοχλούνται; Επίσης, δεν σημαίνει ότι μόνο οι μη καπνιστές δεν θέλουν να εγκλωβίζονται σε κλειστούς χώρους που υπάρχει τσιγάρο, διότι πολλοί καπνιστές επίσης θεωρούν ανυπόφορους αυτούς τους χώρους.

Τα πράγματα όμως τελικά είναι πολύ απλά. Ο καπνιστής φυσικά και είναι ελεύθερος να καπνίζει, δημοκρατία έχουμε άλλωστε. Αλλά υπάρχει μια σαφής διαχωριστική κόκκινη γραμμή που ορίζει ότι «η ελευθερία του να καπνίζει κάποιος σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου να μην καπνίζει». Και φυσικά υπάρχουν καπνιστές που αναγνωρίζουν αυτό το όριο, αλλά θα πρέπει κάποια στιγμή αυτή η αντιμετώπιση του θέματος να είναι η κυρίαρχη και η αυτονόητη.

Η αλήθεια είναι ότι από την εποχή του 1980 και του 1990 που οι γονείς κάπνιζαν μπροστά στα μικρά παιδιά τους μέσα σε σπίτι έχουν γίνει σημαντικά βήματα, αλλά έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η υγεία και η ελευθερία είναι από τα μεγαλύτερα αγαθά, το θέμα του τσιγάρου μπορεί να τεθεί στη σωστή του βάση χωρίς να χρειάζεται να συζητάμε τα αυτονόητα.

                                                                                                            Σ.Μ.Τ.

Βρες το καλύτερο Ξενοδοχείο στην καλύτερη τιμή της αγοράς!

---