site vice.com
Η λήψη τους έγινε το καλοκαίρι του 2014
Είναι δύσκολο να αγνοήσεις ένα κτίριο με 84 μέτρα ύψος και 22 ορόφους. Για τους περισσότερους ο Πύργος του Πειραιά είναι το σύμβολο της επιστροφής από τις διακοπές στη μίζερη πραγματικότητα της πρωτεύουσας. Η ιστορία αυτού του μαύρου γίγαντα στο λιμάνι του Πειραιά είναι εξίσου δυσάρεστη.
Λίγα λόγια για τον Πύργο του Πειραιά,τον έρημο γίγαντα
Είναι το ψηλότερο κτίριο στον Πειραιά και το δεύτερο ψηλότερο στην Αθήνα και την Ελλάδα, μετά τον Πύργο των Αθηνών και πριν τους Πύργους «Απόλλων» στη Ριανκούρ και «Ατρίνα» στον Παράδεισο Αμαρουσίου. Αν και μέχρι το 1968 το μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος οικοδόμησης ήταν τα 35 μέτρα και από το 1985 μέχρι σήμερα είναι τα 27 μέτρα, η χούντα το 1968 με τον «Αναπτυξιακό Νόμο Α.Ν. 395/68 Περί του Ύψους των Οικοδομών και της Ελευθέρας Δομήσεως» άνοιξε το δρόμο για αδειοδότηση κατασκευής υψηλών κτιρίων από 12 έως 28 κατοικήσιμων ορόφων. Τότε άρχισε να χτίζεται το Εμποροναυτιλιακό Κέντρο Πειραιά των 84 μέτρων που κατάντησε να είναι ο «Κοιμισμένος γίγαντας» της πόλης.
Ο πύργος αφενός θα αποτελούσε το αντίπαλο δέος του Πύργου των Αθηνών, αφετέρου θα συμβόλιζε την αναπτυξιακή πορεία του ναυτικού Πειραιά και θα ταυτιζόταν με τη δυναμική της εξουσίας. Τελικά η πορεία του κτιρίου αυτού αποτέλεσε σύμβολο της ματαιοδοξίας και της παρακμής της εξουσίας. Η ανέγερση του πύργου ξεκίνησε το 1972 από τους αρχιτέκτονες Βικέλα, Μολφέση και Λοΐζο και τον πολιτικό μηχανικό Οικονόμου, ενώ την μορφή που έχει μέχρι σήμερα έλαβε το 1983 με την επένδυση των εξωτερικών επιφανειών του με γυαλί και μεταλλικά ελάσματα που κάνουν τον επισκέπτη του Πειραιά να νομίζει πως το κτίριο είναι περατωμένο και χρησιμοποιείται. Στην πραγματικότητα έκτοτε έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο το ισόγειο με τους δύο πρώτους ορόφους για εμπορική χρήση, στέγαση σχολείουκαι δημοσίων υπηρεσιών. Παρά τις προεκλογικές δηλώσεις πολιτικών και τα μεγαλόπνοα project, ο γίγαντας εξακολουθεί να κοιμάται.
Η θέα από τελευταίο όροφο είναι απίστευτη
Βλέποντας το για πολλά χρόνια να στέκει επιβλητικό, παρά τον αστικό μύθο που θέλει το κτίριο να γέρνει, να έχει προβλήματα στατικότητας και να έχει κριθεί ακατάλληλο -φήμες που οι αρμόδιοι φορείς έχουν διαψεύσει- είχα διακαή επιθυμία να τον εξερευνήσω. Φανταζόμουν το εσωτερικό σαν headquarters πολυεθνικών ή ναυτιλιακών που οι εργαζόμενοί της εγκατέλειψαν άτακτα, βιαστικά, σαν κυνηγημένοι. Δεν ήταν έτσι τελικά. Το περασμένο καλοκαίρι ένας φίλος φρόντισε να μπω μέσα. Προετοιμασμένοι για προπόνηση αντοχής, αυτή της ανόδου στον 22ο όροφο, ανοίξαμε την πόρτα που μας έβαλε στην «κοιλιά του κοίτους». Παντού τσιμέντο, σκόνη και χαλάσματα. Βρισκόμουν σε ένα γιαπί 30.000 τετραγωνικών μέτρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου