Αυτό κάναμε και εμείς και μέσα από το φακό μας ελπίζουμε να πάρετε μία γεύση όλων όσων είδαμε, νιώσαμε και σκεφτήκαμε.
Δίπλα στο λιμάνι του Πειραιά λοιπόν βρίσκεται το πάρκο των λιπασμάτων. Ένα αρκετά μεγάλο πάρκινγκ στην είσοδο του Πάρκου σε περιμένει, που ωστόσο χρειάζεται και λίγο τύχη για να παρκάρεις. Παρ'όλα αυτά όταν το καταφέρεις μπαίνεις σε ένα πάρκο άλλης εποχής...
Η πρώτη εντύπωση που σου δημιουργείται είναι ότι μπαίνεις στο στούντιο μιας παλιάς ελληνικής ταινίας, η οποία γυρίστηκε στις φτωχογειτονιές της Δραπετσώνας και πως από κάπου θα πεταχτούν οι κάμερες και ο σκηνοθέτης...
Ένα δεύτερο συναίσθημα που σου έρχεται είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα χαράς και λύπης ταυτόχρονα. Χαράς γιατί από την μια βλέπεις έναν χώρο, ο οποίος για χρόνια ήταν παραμελημένος, να αξιοποιείται και εκατοντάδες, για να μην πούμε χιλιάδες κόσμου, να το επισκέπτονται και να κοιτάνε την θάλασσα και τα καράβια που φεύγουν ή μπαίνουν στο λιμάνι του Πειραιά.
Από την άλλη , χωρίς να το καλέσεις, έρχεται και το συναίσθημα της λύπης. Γιατί σκέφτεσαι πόσο ανάγκη είχε όλα αυτά τα χρόνια ο κόσμος της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου για ένα πάρκο, για μία πρόσβαση στη θάλασσα, έστω και αν αυτή η θάλασσα δεν είναι η θάλασσα της Γλυφάδας, που μπορείς να κάνεις και μπάνιο, αλλά είναι η θάλασσα του Πειραιά,της εργατιάς, του μόχθου αλλά και του φιλότιμου.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν επισκεφτεί το πάρκο κάποιος που δεν μένει στην περιοχή και έχει συνηθίσει σε άλλα πάρκα πιο χλιδάτα, χωρίς τις μυρωδιές του λιμανιού, χωρίς τα χαλάσματα από το εργοστάσιο των λιπασμάτων, ίσως δείξει και λίγο περιφρόνηση «ότι εντάξει καλό είναι και αυτό το πάρκο για τους καημένους που μένουν εδώ».
Εμάς από την άλλη που μεγαλώσαμε εδώ, πού οι παππούδες μας και οι συγγενείς μας δουλεύανε στο εργοστάσιο των λιπασμάτων, δεν μας πειράζει που μυρίζει και λίγο το λιμάνι, δεν μας πειράζει που βλέπουμε τα χαλάσματα και τα φουγάρα. Ίσα-ίσα μας ανατριχιάζουν λίγο όλα αυτά και ταυτόχρονα μας πεισμώνουν να παλέψουμε για μία Δραπετσώνα και ένα Κερατσίνι καλύτερο και πιο φιλικό για τον κάτοικο, αλλά και για τον επισκέπτη, χωρίς ωστόσο όμως να ξεχνάμε ποτέ από ποιους γεννηθήκαμε και για ποιους παλεύουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου