1ο και 4ο πανελλήνιο βραβείο ποίησης στο 1ο Λύκειο Κερατσινίου

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές προσπαθώ να ταξινομήσω σκέψεις και συναισθήματα ατάκτως ερριμμένα. Οι πανελλήνιες εξετάσεις ως μια ψυχοφθόρα διαδικασία που την εζησα και ως γονιός,

η απεργία που δεν έγινε για να μη
διαταραχθεί η ψυχική υγεία των παιδιών, η μητροκτονία του Αγρινίου, τα σχολεία σε ιλαροτραγικές καταστάσεις με επιστρατευμένους καθηγητές, έτοιμους για μια σχολική χρονιά που θα διαλύει ανθρώπους και θα καταστρέφει λίγο-λίγο το αχολείο, μια είδηση -σαν αυτή που ακολουθεί- μήπως βρίσκεται σε έναν άλλο κόσμο ;

Πράγματι λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν οι εξετάσεις πληροφορηθήκαμε πως στον πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό ποίησης που πραγματοποίησε η Ενωση Ελλήνων Λογοτεχνών διακρίθηκανδύο μαθητές του σχολείου μας, του 1ου ΓΕΛ Καρατσινίου.
Συγκεκριμένα, ο τελειόφοιτος μαθητής Γιώργος Παπαδάκης κατέκτησε την πρώτη θέση- πρώτο βραβείο - με το ποιήμά του ' Το έξω'.
Επιπλέον η μαθήτρια Κατερίνα Ταραμπάνκο της Β Λυκείου απέσπασε ειδικό έπαινο - 4ο βραβείο - για το ποίημά της ' Ο Τόπος μας'.

Το 1ο ΓΕΛ Κερατσινίου, δίπλα στη λεωφόρο Σχιστού, κάτι έχει να μας πει, ακόμη κι αν η ποίηση δεν είναι (; )τόσο χρήσιμη στους καιρούς μας. Μπράβο λοιπόν στα παιδιά που δημιούργησαν,που εκτέθηκαν, που 'κέρδισαν΄. Γιατί, όπως είναι και το μότο των ημερών, περισσότερο από όλα ενδιαφέρει η ψυχική μας υγεία ( μικρών και μεγάλων).

Κι αυτή η είδηση συνέτεινε σε αυτό.

Παραθέτουμε τα δύο ποιήματα που διακρίθηκαν.

Το έξω

Κάθεσαι στο παγκάκι

μια ομάδα μουσικών παίζει τζαζ

το σαξόφωνο μεθάει τα αυτιά.

Σούρουπο θνήσκοντος Αυγούστου.

Πέφτει το πρώτο καφέ φύλλο, φύλλο πλατάνου, στα πόδια σου.

-Όχι! μόνο οι βιαστικοί το λένε καφέ…

Είναι πράσινο με φαιές κηλίδες –ρυτίδες σε κάποτε νεανικό πρόσωπο-

Προάγγελος παρακμής με κάποια αξιοπρέπεια.

Σκύβεις και το πιάνεις από το κοτσάνι. Το χορεύεις. Παρατηρείς πως η πίσω πλευρά είναι ακόμη ζωηρά πράσινη. Γρήγορα, πριν σε δει κανείς, πλάθεις τη πίσω πλευρά του μάσκα και τη φοράς.

Ξέχασες, το φύλλο δε βαστά χωρίς το δέντρο.

Οι βιαστικοί τώρα έχουν δίκιο.

Φυσάει αέρας, το φύλλο θρυμματίζεται. Γυμνό το πρόσωπο σου.

Ο ήλιος το κάνει πορτοκαλί, το ζεσταίνει. Κι άλλη μάσκα.

Ο ήλιος έδυσε. Κάνει κρύο, το πρόσωπο ψυχρό και ωχρό πάλι. Σχεδόν αυτόματα σφίγγεις το παλτό και κρύβεις τη μουσούδα σου στον ψηλό γιακά.

- Μη με δει, μη με δει, μη με δει… (σχεδόν ικετεύεις την τύχη)

Η ώρα πέρασε. Φεύγεις για το σπίτι.

Ξεκλειδώνεις την πόρτα, μπαίνεις μέσα. Ολομόναχος.

Ελεύθερα ξεγυμνώνεσαι. Παραλία γυμνιστών, τα σπίτια. Βεστιάριο η ντουλάπα.

Ο τόπος μας

Και κάπως έτσι μεγαλώνουμε,

ένα γκρι κουτί ο τόπος μας.

Σκληρό. Νεκρό. Άκοσμο.

Μικροί, μεγάλοι κάτω

απ' το μαστίγιο των 'ξύπνιων'.

Αναπηδάμε κρυφά μήπως

και ακουμπήσουμε λίγο το γαλάζιο.

Πριν βάλουν το καπάκι.

Πριν χαθεί στο κουτί και αυτό.

Μάταια.

Ίσως αν σκαρφαλώσουμε στις κεραίες

το φτάσουμε το γαλάζιο.

Ίσως θα μπορέσουμε να κλέψουμε λίγο

από το χρώμα του, να γεμίσουμε το κενό μας.

Τα βουνά;

Ποιά βουνά; Μέχρι να φτάσεις εκεί,

έχεις χαθεί στο γκρι.

Μέχρι να φτάσεις εκεί τρελαίνεσαι,

δεν ξεχωρίζεις. Γιατί το επιτρέψαμε!

Είμαστε η μάνα κι ο πατέρας σ' αυτό το

γκρι.

Το καλοδεχτήκαμε, αλλά

δεν το μεγαλώσαμε σωστά.

Το χαρήκαμε αλλά τώρα μας τρώει,

αργά σταθερά.

Αυτό το γκρι ναι! Μας σβήνει.

Υπάρχει μια ελπίδα όμως,

ένα χρώμα διαφορετικό κάπου

βαθιά μέσα μας.

Κοίτα να δεις κατάφερε και ξέφυγε.

Πρόσεξε πού θα το πεις.

Αν ενωθούμε ίσως έχουμε

άλλη μια γέννα.

Ένα φωτεινό χρώμα!

Και κάπως έτσι συνεχίζουμε

να μεγαλώνουμε.

Ένα γκρι κουτί ο τόπος μας!

http://stagona4u.gr

Για απίστευτες προσφορές Κάντε κλικ εδώ

Κάντε like το keratsinivoice στο facebook

Follow us στο twitter