Αράχνες στις μηχανές

Ρυτιδιασμένες μηχανές είναι, αλλά στις δόξες τους έσφυζαν από ζωή· κοντά τους γεννήθηκαν φιλίες, έρωτες, κουμπαριές, μοιράστηκε το κολατσιό, υπήρξαν καθυστερούμενα, σηκώθηκαν πανό, έγιναν απεργίες, ναυάγησαν καράβια στη στεριά.

Το κτήριο της «Κεράνης» στον Πειραιά που έκλεισε οριστικά το 2006 Σιωπηλοί μάρτυρες της Ελλάδας της αποβιομηχάνισης, που μοιάζει σαν ένα πουλόβερ που ξηλώνεται με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, χωρίς να μπορεί μια δύναμη να το σταματήσει. Λεηλατημένα, ρημαγμένα κτήρια, με τζάμια σπασμένα, με μηχανές κι εξοπλισμό που άλλοτε ήταν η ψυχή των εργοστασίων. Τριγυρνούν ανάμεσά τους αράχνες ή μια βασανιστική σιωπή, που χαράζεται στις γραμμές του νου, που αδυνατεί ν' αντέξει τόση οδύνη.
Θολά καρέ ανασύρονται από το κουβάρι της μνήμης, πλάνα γεμάτα ένταση δυνατό θόρυβο, όταν οι εργάτες αδυνατούν να συννενοηθούν με το διπλανό τους. Η παθιασμένη φωνή των μηχανών διακόπτει. Η πρώτη ύλη, που σμιλεύεται, που γίνεται κάτι όμορφο, χειροπιαστό, χρήσιμο, γιατί ενσωματώνει μεράκι, κόπο, αγάπη, ευθύνη.
Το οδοιπορικό στην Ελλάδα της αποβιομηχάνισης μοιάζει να μην έχει αφετηρία ή τέλος. Μικροί ομόκεντροι κύκλοι γεμάτοι δάκρυα για τις γυναίκες, σφίξιμο στην καρδιά για τους άνδρες.

Πικετοφορία από εργαζομένους στην «Πειραϊκή-Πατραϊκή» που έκλεισε το 1990 Αψυχα ντουβάρια; Λυγίζουν οι άνθρωποι. «Πριν από 10 χρόνια στον ΟΑΕΔ Ελευσίνας ήταν περίπου 900 άτομα, σήμερα είναι καταγεγραμμένοι περί τους 10.000 ανέργους», λέει ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας, Νίκος Ηλιόπουλος. Ανθρωποι από τη Μαγούλα, τον Ασπρόπυργο, την Ελευσίνα, τη Μάνδρα. Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν σε τούτη τη ζώνη. Εδώ αναπτύχθηκε η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, η μεταλλουργία.
Πίσω από τους 10.000, μια λυπητερή ιστορία. Συνοικία το όνειρο; Ισως όχι ακόμη, δεν υπάρχει η κλασική έννοια της παράγκας. Γάμοι, παιδιά, διαζύγια, αρρώστιες, θάνατοι και λεφτά.
Υπάρχουν γέννες, παιδιά που σπουδάζουν, δάνεια απλήρωτα, καθυστερούμενοι λογαριασμοί, ηλικιωμένοι που ζουν τα μεσήλικα παιδιά τους και ταΐζουν τα εγγόνια τους. Μια μικρή Ελλάδα, χωμένη εδώ, μοιάζει να συμπυκνώνει τα βάσανα ενός λαού. Ενας λυγμός, γροθιά στο στομάχι, η Ελλάδα, όπου η ανεργία έχει ξεπεράσει προ πολλού το 1 εκατομμύριο ανέργους και τρέχει ολοταχώς να κερδίσει το λαχείο του 2ου.
Οι ιστορίες δεν έχουν τελειωμό. Λίγοι έχουν ορθοποδήσει, λίγοι δεν το βάζουν κάτω. Αλλοι πνίγηκαν στο αλκοόλ, διέλυσαν τα σπίτια τους, λόγω της απώλειας της δουλειάς τους, κάποιοι έφυγαν νωρίς. «Δεν μας νοιάζει μόνο η αναδουλειά, αλλά και η εκ περιτροπής εργασία, οι μειώσεις μισθών. Και όσοι παίρνουν ένα μισθό, τόσο που έχει κοπεί πώς να ζήσουν;». Μα, τα παιδικά αγγελικά πρόσωπα υφαίνουν μιαν άλλη εικόνα, χαμογελούν και παρασύρουν τον κόσμο των μεγάλων.
Τόσο κοντά ο Πειραιάς. Οι μπουρούδες των καραβιών ακούγονται δυνατά, το θέρος ξετυλίγεται μπροστά στις προβλήτες. Βουητό, μελίσσι. Βαλίτσες θυμίζουν πως υπάρχουν κάποιοι που καταφέρνουν να πάνε διακοπές. Ισως σε συγγενή, ίσως σε φίλο. Πληγή ο ναυτεργάτης, που παρακαλά για μεροκάματο. Ξέρει τι θα πει αναδουλειά το μεγάλο λιμάνι. Δεν αντέχει και στρέφεται πολιτικά στο πουθενά· το φίδι, η Χρυσή Αυγή, γίνεται πύθωνας, που καταπίνει ανθρώπινα μυαλά.
«Ξέρεις ότι πηγαίνουν οικογενειακώς ν' ακούσουν χρυσαυγίτες να μιλούν; Τρέχουν άνθρωποι από τη Νίκαια!», λέει ο Γιάννης. «Εκτός από την "Ελαΐς", που την πήρε η "Unilevel", δεν έχει απομείνει τίποτα. Η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη δεν λειτουργεί, γιατί δεν είναι ανταγωνιστική. Πόσο πια να κατεβούν τα μεροκάματα;».
http://www.enet.gr/