Λίγο ή πολύ... ανεξάρτητα από την πολιτική πλευρά που ο καθένας μας επιλέγει για να εκφραστεί … αντιλαμβανόμαστε πως εδώ και καιρό ο τρόπος και η ποιότητα της ζωής μας έχει αλλάξει.
Μια αλλαγή αρνητική και εφαρμοσμένη τόσο βίαια που σε μερικές περιπτώσεις σε κάνει να απορείς για την πραγματικότητά της.
Δεν νομίζω να υπάρχει θέμα που να έχει συζητηθεί περισσότερο τον τελευταίο καιρό, από αυτό της οικονομικής κρίσης. Ανάλυση επί των αναλύσεων. Απόψεις από στόμα που καλύτερο θα ‘ταν να παραμείνουν κλειστά, σχεδιαγράμματα, πλεονάσματα, ελλείμματα, χρονοδιαγράμματα. Και από την άλλη…. Νέοι όροι εισέρχονται στην ελληνική πραγματικότητα…. Μία σειρά μνημονίων σε κάνουν να μπερδεύεσαι προσπαθώντας να θυμηθείς σε ποιο απ΄ όλα μειώθηκε ο δικό σου ο μισθός. Το άγχος της μέσης ελληνίδας μετατοπίζεται στο haircut του δημόσιου χρέους και όχι στο δικό της. Ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, spread και οίκοι αξιολόγησης.
Μια καθημερινότητα που μεταβάλλεται με προοπτική την κοινωνική κάθαρση και την οικονομική ευημερία. Μια υποσχόμενη εξέλιξη που έρχεται από έτος σε έτος μέσα από δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα, από φόβο, από αγανάκτηση, από ψέματα και αθετήσεις, από αβεβαιότητα όχι μόνο για το αύριο αλλά και για το σήμερα. Μια υποσχόμενη εξέλιξη που περπατάει σταθερά στα τεράστια και αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας. Που περηφανεύεται για το «τίποτα» και που τεχνηέντως σωπαίνει σε όσα δεν την συμφέρει να ακουστούν.
Δεν σας κρύβω πως πέρασαν από το μυαλό μου άπειρες σκέψεις και «γιατί» , προσπαθώντας να βρω τι μας οδήγησε σ’ αυτή την κατάσταση.
Οργίστηκα που επιλογές άλλων με έφεραν στο σημείο στα 29 μου να είμαι ένας άνεργος νέος, με τεράστια θέληση και όνειρα αλλά με ανύπαρκτες παροχές.
Θύμωσα με τους «κακούς» Ευρωπαίους γιατί ένα έθνος τόσο ιστορικά ένδοξο το καταντούν και του συμπεριφέρονται ως ένα Ευρωπαϊκό βδέλυγμα. Μειώνοντας το και ουσιαστικά ξεπουλώντας το. Μπορεί,όμως,κάποιος να σε μειώσει αν πατάς πάνω σε γερές βάσεις;
Τίποτα όμως από αυτά δεν με στεναχώρησε πιο πολύ όσο όταν αντιλήφθηκα πως παρά το γεγονός ότι ο Έλληνας ζει τις καταστάσεις αυτές, στερείται εθνικής υγιούς ενότητας ακόμα και σήμερα. Τι άλλο άραγε πρέπει να γίνει για να έρθει ο άνθρωπος πιο κοντά στον άνθρωπο;
Πρόσωπα
σκυθρωπά, κεφάλια κατεβασμένα, άνθρωποι χωμένοι στα σκουπίδια, χέρια
που επαιτούν,πρωταγωνιστούν πια στο καθημερινό σκηνικό.Κι όμως ο άνθρωπος κρίνει, κλείνει τα μάτια, βαθαίνοντας ακόμα πιο πολύ την θέση του στον καναπέ. Ο άνθρωπος ακόμα και τώρα αδιαφορεί για ότι φαινομενικά δεν τον αγγίζει στον δικό του μικρόκοσμο. Μήπως όμως τα προβλήματά μας θα φαίνονταν μικρότερα αν σκύβαμε από ενδιαφέρον και όχι από κουτσομπολιό πάνω από το μικρόκοσμο και κάποιου άλλου;
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί θα πρέπει ένας άνθρωπος να ψάχνει στα σκουπίδια προκειμένου να βρει ρούχα ή μια κουβέρτα για να ζεσταθεί; Tι μας οδηγεί στο να πετάξουμε αγαθά τόσο πολύτιμα και με την κίνηση αυτή να αναγκάζουμε συνανθρώπους μας να μπαίνουν σε μια τόσο δυσάρεστη διαδικασία, όταν οι εκκλησίες και αρκετά ιδρύματα κάνουν εξαιρετική δουλειά στο συλλογή και διάθεση αγαθών;
Γιατί το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας που νιώθουμε στην σκέψη ότι η δημοκρατία γεννήθηκε στην χώρα μας, να πρέπει να αμαυρώνεται από εικόνες από « χώρους φιλοξενίας» για συνθρώπους μας από άλλες χώρες που τους καταπατούν ακόμα και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Όμως εγώ δεν έχω λόγο να νοιαστώ γι' αυτό; αφού η δική μου πραγματικότητα δεν απειλείται από αυτό …. εγώ δεν είμαι αλλοδαπός… αν όμως έρθει η σειρά που κλείσουν εμένα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Θα έχω την απαίτηση κάποιος να ενδιαφερθεί;
Μήπως η κοινωνική κάθαρση πρέπει πρώτα να ξεκινήσει από την προσωπική;
Πόσο τραγικό φαίνεται την εποχή που άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα και παιδιά λιποθυμούν από την ασιτία εμείς να θεωρούμε καλύτερο να πετάξουμε μια μερίδα φαγητό παρά να την μοιραστούμε, γιατί άραγε δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να προσφέρουμε κάτι που ουσιαστικά δεν το στερούμαστε αλλά μας περισσεύει;
Και, δυστυχώς, όσο σας εκδηλώνω την σκέψη μου διαπιστώνω πως πρακτικά η κρίση δεν ευθύνεται στο ελάχιστο, γιατί πολύ απλά η οικονομική κρίση έτσι μας βρήκε…
Δεν ευθύνονται οι Γερμανοί αν προτιμάμε να παρκάρουμε με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε να εξυπηρετηθούμε εμείς αδιαφορώντας θρασύτατα για το γεγονός αν δυσκολεύομαι την ζωή ενός συναθρώπου μας με κινητικά προβλήματα. Που είναι ήδη αναγκασμένος να ζει σε μια αφιλόξενη πόλη.
Δεν
μας οδηγούν τα μέτρα λιτότητας αν εμείς προτιμάμε να κλωτσήσουμε, να
χτυπήσουμε, να βασανίσουμε και να γδάρουμε ένα ζώο αντί να το
φροντίσουμε και να υποστηρίξουμε σωματεία ή και ανθρώπους που
ασχολούνται με την φιλοζωία. Ο πολιτισμός μιας χώρας διαπιστώνεται από
τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζώα… Τα εγκλήματα κατά των ζώων, που
πραγματοποιούνται με απίστευτη κτηνωδία είναι πολυάριθμα.Αδιαφορούμε για ζητήματα υψίστης σημασίας. Αφού πιο πολύ χρόνο από την καθημερινότητά μας καταλαμβάνουν πληροφορίες για τα ποσοστά της agb παρά ότι σταμάτησαν οι έλεγχοι σε μεταγγιζόμενο αίμα, ίσως γιατί δεν χρειάστηκε μέχρι τώρα να βρεθούμε σ’ αυτήν την ανάγκη , άρα είναι έξω από μας, άρα δε μας αφορά, άρα δεν συμβαίνει.
Κλείνω τα μάτια σε ότι σε γουστάρω να υφίσταται…. Άρα παύει να υφίσταται.
Καταδικάζω προτιμήσεις, χλευάζω μειονότητες , βιαιοπραγώ σε ανθρώπους… με μοναδικό μου επιχείρημα ότι οι άνθρωποι αυτή είναι διαφορετικοί από μένα… ποιος με όρισε εμένα πρότυπο ορθότητας στην τελική του πράγματος;
Φταίει η κρίσης; οι Γερμανοί; ή ο ανάδρομος Ερμής; Το μόνο σίγουρο είναι πως κάπου το χάσαμε στο δρόμο…
Κάπου είχα διαβάσει πως οι κρίσεις εθνικού επιπέδου συσφίγγουν τις ανθρώπινες σχέσεις και δε τις κατατρώνε.Στην χώρα αυτή με την τόση ομορφιά γιατί να μην είμαστε ο κανόνας αλλά η υπολανθάνουσα εξαίρεση;
Ακόμα και μέσα από την νεότερη ιστορία μας έχουμε αμέτρητα παραδείγματα για το τι μπορούμε να καταφέρουμε όταν λειτουργούμε στο «εμείς» και όχι στο «εγώ» γιατί εξακολουθούμε να διατηρούμαι σαν επιλογή ακόμα το δεύτερο;
Είμαι βαθύτατα πεπεισμένος πως αν ο άνθρωπος έχει δίπλα του τον άνθρωπο και όχι απέναντι , η οικονομική κρίση μπορεί να είχε το ίδιο άσχημο χρώμα αλλά σε μερικά σημεία θα έχει πιο υποφερτές αποχρώσεις.
Και αφού ζούμε δυστυχώς σε μια περίοδο που η υλική περιουσία είναι υπό κράτηση, ας επενδύσουμε σε αρετές που δε μπορούν να αφαιρεθούν με όποιο μνημόνιο, όπως η ανθρωπιά και ο σεβασμός.
ΥΓ. Ο καθένας μας μπορεί να προσφέρει με τον δικό του τρόπο γνωρίζοντας την μαγεία του εθελοντισμού. Μερικές καθαρά ενδεικτικές προτάσεις :
·atenistas (http://atenistas.org/)
·γιατροί χωρίς σύνορα (http://www.msf.gr/about-us)
·σύλλογος καρκινοπαθών (http://www.anticancerath.gr/)
·σύλλογος ατόμων με ειδικές ανάγκες (http://www.alkyoni-amea.gr/)
·σύλλογος ατόμων με σκλήρυνση κατά πλάκας (http://www.msassociationhellas.org/)
·σύλλογος φίλων παιδιών με καρκίνο (http://www.elpida.org/)
·στους δήμους και τις εκκλησίες της περιοχής σας, για διανομή προϊόντων και σίτισης
·φιλοζωικοί σύλλογοι (http://www.filozoiki.gr/arxikh)
·ένωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα (http://www.hlhr.gr/)
·Ομοφυλοφιλική & Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας(http://olkegr.blogspot.gr/)
Του Σαραβάνου Μχαήλ
ΑΠΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ INFO
http://infotimes.gr/
......................................................................................................................................................................
Στείλτε μας τη φωτογραφία , το video ή το μήνυμα σου για να καταγγείλεις και να δείξεις αυτό που θέλεις. Όλοι μαζί μπορούμε να έχουμε το Κερατσίνι που θέλουμε!
Επικοινωνία με το KERATSINIVOICE:
Email: keratsinivoice@gmail.com
Email: keratsinivoice@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου