Αυτό το κείμενο δε θα απαριθμήσει τις ελλείψεις στην υγεία και στα νοσοκομεία.
Όχι. Ούτε είναι ένα κείμενο που θα μιλήσει για τις αναμφίβολα εξαντλητικές και εξουθενωτικές βάρδιες και τους απίστευτα μειωμένους μισθούς των νοσηλευτών που αντιμετωπίζουν ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας με μεγαλύτερο αριθμό ασθενών από όσο είναι δυνατό και νόμιμο και πρέπον.
Ούτε για τους γιατρούς που προσπαθούν και «παλεύουν» να βοηθήσουν τους ασθενείς να αναρρώσουν.
Ούτε για τους ασθενείς που βιώνουν όλο το σωματικό πόνο και την εξάντληση και την αγανάκτηση, με μόνη προσμονή να γίνουν καλά και να γυρίσουν σπίτι τους.
Αλλά θα μιλήσει για αυτούς, τους πανταχού παρόντες, που μένουν μέρες ξάγρυπνοι και βιώνουν την κούραση και την αγανάκτηση των αγαπημένων τους προσώπων καθώς και τον πόνο που διαγράφεται στα μάτια τους.
Κάνω λόγο βέβαια για τους συνοδούς των ασθενών. Οι άνθρωποι αυτοί κατά κάποιο τρόπο θεωρούνται ήρωες. Τουλάχιστον εγώ τους θεωρώ. Ξημεροβραδιάζονται στα προσκεφάλια των ασθενών και πετάγονται με ένα νεύμα ή μια κίνησή τους. Το μεγαλύτερο βάρος το περνούν αυτοί οι άνθρωποι.
Όσο πιο δύσκολη η κατάσταση του ασθενούς-του δικού τους ανθρώπου- τόσο πιο δύσκολα περνούν. Διαλύονται ώρα με την ώρα τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά και προσπαθούν να φανούν δυνατοί και να κάνουν υπομονή για τους ανθρώπους τους. Το κουράγιο τους εξαντλείται όταν βλέπουν τους ανθρώπους τους να πονάνε και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι αυτό. Όμως παραμένουν εκεί γιατί δεν μπορούν να τους εγκαταλείψουν, όσο καιρό και να παραμείνουν στο νοσοκομείο, όσο δύσκολη και αν είναι η κατάστασή τους.
Το συμπέρασμα είναι ότι όταν ένα μέλος μιας οικογένειας ασθενεί, τότε ασθενεί όλη η οικογένεια. Αν δεν έχεις βιώσει από κοντά μια τέτοια δύσκολη κατάσταση δεν μπορείς να μπεις στη θέση αυτού που βασανίζεται. Δεν μπορείς να καταλάβεις τον πόνο και την εξάντληση των ανθρώπων αυτών.
Σε ένα νοσοκομείο, σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι μόνο οι ασθενείς που πονάνε. Από όλες τις απόψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου