 |
| Στη φωτογραφία απεικονίζεται το 3ο Γενικό Λύκειο Πειραιά, φωτογραφία από την ιστοσελίδα του σχολείου |
Η 11η Σεπτεμβρίου, η
καθιερωμένη ημέρα που χτυπάει το πρώτο κουδούνι της σχολικής χρονιάς….Τα άδεια
σχολεία ανοίγουν τις πόρτες τους και
γεμίζουν από τις φωνές και τα γέλια των
μαθητών.
Και σε όλους εμάς που
έχουμε τελειώσει το σχολείο, το σχολείο αυτό που κάποτε θεωρούσαμε καταπιεστικό
και περιμέναμε πώς και πώς να αποφοιτήσουμε, τα μαθητικά χρόνια φαντάζουν πια
μία από τις πιο ωραίες, ξέγνοιαστες εποχές μας.
Ναι, είναι τότε που
πηγαίναμε σχολείο και βιαζόμασταν να το τελειώσουμε, γιατί νομίζαμε ότι θα
κατακτήσουμε τον κόσμο…
Όντας πια ενήλικες με τις
υποχρεώσεις και τα προβλήματά μας, όπως αυτά που είχαν κάποτε οι γονείς μας και δεν τα
καταλαβαίναμε, ανακαλούμε τις σχολικές μνήμες…
Έρχονται σαν φλας μπακ
πρόσωπα και εικόνες…χαμόγελα, κλάματα, γέλια, πειράγματα…άγχος για τα διαγωνίσματα, αγάπη
για τους καθηγητές που μας ενέπνευσαν, θυμός για κάποιους άλλους…Και ακόμα εκδρομές,
πάρτι, σχολικές γιορτές, σχολικοί αγώνες, τραγούδια που ταυτιστήκαμε,
σημειώσεις στα βιβλία, λευκώματα, ραβασάκια… Και ακόμα περισσότερο φιλίες που είτε
κράτησαν είτε όχι, συμπάθειες, αντιπάθειες, σκιρτήματα, απογοητεύσεις, έρωτες
που μας στιγμάτισαν…
Πάντα θα θυμόμαστε την
χαρά του μεσημεριού της Παρασκευής, αλλά και τη μελαγχολία του Κυριακάτικου
απογεύματος… Και τελικά σαν να καταλάβαμε πια ότι δεν είχαμε λόγο να λυπόμαστε την
Κυριακή το απόγευμα, επειδή θα ξαναπηγαίναμε στο σχολείο τη Δευτέρα το πρωί.
Στη χειρότερη να είχαμε να γράψουμε κανένα δύσκολο διαγώνισμα. Γιατί το σχολείο
ήταν η μικρή μας κοινωνία, η καθημερινότητά μας, το προστατευμένο περιβάλλον
μας ανάμεσα στους καθηγητές και τους συμμαθητές μας, η δεύτερη οικογένειά μας.
Γιατί όταν ενηλικιωθήκαμε
και βγήκαμε από το προστατευμένο σχολικό περιβάλλον στην κοινωνία, καταλάβαμε
ότι εκεί είναι όλα πιο σκληρά, πιο δύσκολα. Δεν υπάρχει ο καθηγητής να πεις το
παράπονό σου, να του πεις ότι αδικήθηκες για να βρεις το δίκιο σου, δεν υπάρχει
ο φίλος για να μοιραστείς την αγωνία του διαγωνίσματος, δεν υπάρχει ο συμμαθητής
για να σε βοηθήσει στη δύσκολη άσκηση του τεστ. Εκεί έξω στην κοινωνία, είσαι
μόνος σου και παλεύεις και απλώς ευελπιστείς να πέσεις σε έναν καλό συνάδελφο,
σε έναν εξυπηρετικό δημόσιο υπάλληλο, σε έναν ευγενικό συνάνθρωπο.
Και αν και δεν συνηθίζω
πια να δίνω συμβουλές, γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του πορεία σε αυτή τη
ζωή, θα έλεγα σε όλα τα παιδιά που είναι μαθητές να «ρουφήξετε» τα σχολικά σας
χρόνια, να πάρετε όλα όσα έχουν να σας δώσουν, γιατί αυτά τα χρόνια δεν
επιστρέφουν…
Υ.Γ. Και βγάλτε και καμιά φωτογραφία
με τους συμμαθητές και τους καθηγητές σας, στις εκδρομές και στις γιορτές,
ακόμα και στις σχολικές αίθουσες, κάποτε αυτές οι φωτογραφίες θα είναι
ανεκτίμητες. Μέχρι σήμερα μετανιώνω που δεν έχω μια φωτογραφία μέσα στη σχολική
αίθουσα με τους συμμαθητές μου και μια φωτογραφία με τους αγαπημένους μου
καθηγητές, την κα Πετρούλα Κ., τη φιλόλογο του Λυκείου και τον κο Γιάννη Σ.,
τον φιλόλογο του Γυμνασίου…
Στέλλα Ταφλαμπά
 |
| 3ο Γενικό Λύκειο Πειραιά, φωτογραφία από την ιστοσελίδα του σχολείου http://3lyk-peiraia.att.sch.gr |
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου