Ένας κόσμος χωρίς ξυπνητήρια φανταστικός….!

Φαντάζομαι θα έχετε ακουστά το περίφημο άσμα των «στρουμφακίων», στο οποίο τραγουδούν με καημό «μην με ξυπνάς απ’τις έξι» μπλα,μπλα,μπλα και συνεχίζουν «στο όνειρο μου βλέπω έναν κόσμο χωρίς ξυπνητήρια φανταστικό». Μα τι σοφά πλάσματα αυτά τα στρουμφάκια! Με μερικούς στίχους τα είπαν όλα! Και πιστέψτε με, αυτοί οι στίχοι αντιπροσωπεύουν πολύ κόσμο και ντουνιά!

Ας σκεφτούμε μια σκηνή, μια σκηνή που λίγο-πολύ έχει συμβεί σε όλους μας. Καθώς κοιμόμαστε ήσυχα, πάνω στον γλυκό τον ύπνο το ξυπνητήρι χτυπάει σαν δαιμονισμένο. Λίγα λεπτά παραπάνω ύπνο θέλουμε… Όμως αυτό επιμένει. Μας θυμίζει με χαιρεκακία σχεδόν ότι πρέπει να σηκωθούμε από το κρεβάτι , ότι έχουμε δουλειά, σχολείο, υποχρεώσεις, κάτι έχουμε τέλος πάντων και πρέπει να εγκαταλείψουμε την αγκαλιά του Μορφέα. Με βαριά καρδιά σηκωνόμαστε, αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε και προσπαθούμε να βάλουμε τον εγκέφαλό μας σε λειτουργία.

Και όμως το ξυπνητήρι είναι η αρχή μόνο της ταλαιπωρίας. Στη συνέχεια έχουμε και έναν προορισμό, στον οποίο πρέπει να μεταφερθούμε. Αν ο προορισμός μας είναι κοντά, πηγαίνουμε με τα ποδαράκια μας, γυμναζόμαστε κιόλας και όλα καλά. Οι υπόλοιπες προοπτικές δεν είναι τόσο ανώδυνες…

Αν πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο, το πιο πιθανό είναι να μπλέξουμε στην κίνηση-αυτή τη γνωστή, ευχάριστη κατάσταση που προκαλεί ψυχική ευφορία και ανάταση στους οδηγούς και αφού επιτέλους φτάσουμε στη δουλειά μας, η επόμενη αγωνία μας είναι να βρούμε μια πολυπόθητη θέση πάρκινγκ και να τελειώσει το μίνι-ταξίδι μας.

Αν πάλι χρησιμοποιούμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αρχίζει ένας γολγοθάς! Ειδικά τα λεωφορεία μπορούν ορισμένες φορές να γίνουν εφιάλτης! Στοιβαγμένοι σαν τα ζώα, στριμωγμένοι, ο οδηγός να φρενάρει απότομα και να παίρνει τις στροφές όπως του έρθει, αδιαφορώντας αν έχει μέσα ανθρώπους ή σακιά! Και το αστείο σε όλα αυτά είναι ότι για αυτή την «υπερπολυτελή» μεταφορά μας, πρέπει να πληρώσουμε και εισιτήριο. Δεν σου φτάνει η ταλαιπωρία που έχεις στη δουλειά σου, πρέπει να ταλαιπωρηθείς και για να πας.

Και όταν πας επιτέλους στη δουλειά σου, δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις! Αν ο προϊστάμενος σου έχει ξυπνήσει καλά το πρωί ή θα σε πρήξει, αν ο καθηγητής σου θα είναι στις καλές του ή θα έχει όρεξη να σε βασανίσει…Αν έχεις δε συναλλαγές με δημόσιες υπηρεσίες, τότε έπιασες το λαχείο! Το πιο πιθανό είναι να στέκεσαι σε μια μεγάλη ουρά, να πετύχεις έναν απρόθυμο ή ακόμα και αγενή υπάλληλο, να παλέψεις με το θεριό της γραφειοκρατίας!

Γι’αυτό σας λέω, η πηγή του κακού ξεκινά από το ξυπνητήρι! Το ξυπνητήρι δεν ακριβώς το πρόβλημα, στο κάτω-κάτω μια συσκευή είναι με ενοχλητικό ήχο είναι (όποιος κι αν είναι ο ήχος, τον βρίσκουμε ενοχλητικό, γιατί απλά είναι του ξυπνητηριού). Τα πιο ενοχλητικά είναι αυτά που θα συναντήσουμε στην πορεία της ημέρας…Γι αυτό ένας κόσμος χωρίς ξυπνητήρια, χωρίς ταλαιπωρία, χωρίς κακομουτσουνιά, θα ήταν όντως φανταστικός!!!