ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΝΟΥΛΑ…

Τι θα μπορούσαμε να γράψουμε για τη μητέρα; Έχουν γραφτεί τόσα πολλά… Κι όμως πάντα έχουμε να πούμε κάτι, που είναι διαφορετικό, κάτι που ξεχωρίζει και που θα μπορούσε να αγγίξει τις καρδιές μας, να βγάλει την ευγνωμοσύνη μας και την αγάπη μας για ένα ξεχωριστό πλάσμα στη γη!
Ξεχωριστό και ιδιαίτερο για τον καθένα, μοναδικό, συναρπαστικό, ποιητικό, ζεστό, τρυφερό, απόλυτο, πηγαίο, ζωογόνο, μαγικό, ιδανικό, ουσιαστικό, αγαπητό, εθιστικό, αυταρχικό.
Η συνύπαρξη μαζί της ηρεμεί, ολοκληρώνει, συμπληρώνει. Η απώλεια αβάσταχτη, οδυνηρή, χωρίς τη μητέρα νοιώθεις χαμένος, μόνος, ξεκομμένος, δεν έχεις την αγκαλιά της για παρηγοριά, ένα λόγο για να πάρεις κουράγιο, η μυρωδιά της πια δεν σε ηρεμεί, το χάδι της δε σε ανακουφίζει, έχεις θυμώσει μαζί της γιατί δεν υπήρξε πάνω από τους νόμους της φύσης, πάνω από το θάνατο, δεν ήταν το θεϊκό πλάσμα που πίστευες σαν παιδί, αυτό το πλάσμα που θα βρισκόταν πάντα δίπλα σου και θα σε προστάτευε, αισθάνεσαι σαν το δέντρο που του έκοψαν τις ρίζες.
Αυτό είναι άλλωστε η μητέρα, οι ρίζες μας με
το παρελθόν η συνέχιση της ζωής!
Ο ομφάλιος λώρος (αέναα), υπάρχει πάντα και το σώμα μας κρατιέται πάντοτε με το σώμα της δεμένο, όπου και να πάμε πάντα η σκέψη μας είναι σ’ αυτή, πάντα η σκέψη της είναι στο παιδί της. Ο δεσμός αυτός δε σπάει ούτε με το θάνατο. Το είδος της σχέσης που έχει μια μάνα με το παιδί της δεν αλλάζει ποτέ, είναι καθοριστική στην μετέπειτα πορεία του, στην ψυχική του υγεία. Μια σωστή τρυφερή και γεμάτη κατανόηση μάνα είναι ότι θέλει ένα παιδί. Το πρότυπο συμπεριφοράς και μητέρας που παίρνουμε, το κουβαλάμε μέχρι το τέλος, μεγαλώνουμε με τις ίδιες αρχές τα παιδιά μας και πολλές φορές κάνουμε τα ίδια λάθη. Έτσι μέσα από τα δικά μας λάθη κατανοούμε ότι όσο και να θέλει κάποιος, στην τριβή του με τους άλλους πάντα θα κάνει λάθος, λάθος εκτίμηση και λάθος συμπεριφορά. Όταν το κατανοήσουμε, θα είμαστε σε θέση να συγχωρέσουμε τον άνθρωπο που μας έφερε στη ζωή. Μπορούμε να καταλάβουμε ότι είναι απλά ένας άνθρωπος και όχι ο κόσμος όλος.
Τι είναι η μητέρα; Για μένα είναι η απόλυτη αγάπη! Δίνει ζωή χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα, προσφέρει χωρίς να ζητά, αγωνιά χωρίς να πιέζει, υποφέρει σιωπηλά, είναι χαρούμενη όταν είναι χαρούμενο το παιδί της, γελά όταν γελάει, υποφέρει με την αρρώστια του, νοιώθει περηφάνια με την επιτυχία του παιδιού της. Όποια και αν είναι η μητέρα μας είναι μοναδική. Είναι μέρος της φύσης και συνέχιση της εξελικτικής πορείας της ζωής. Καλή κακή αυτή επιλέξαμε και αυτή έχει ρίξει τον σπόρο για τις σκέψεις μας και την ψυχή μας. Ότι είμαστε και ότι πρόκειται να γίνουμε το χρωστάμε σε αυτή! Αυτή μας δίνει τα φτερά για να πετάξουμε μακριά της! Να συνεχίσουμε το δρόμο μας, να ολοκληρώσουμε τον δικό μας κύκλο ζωής!
Τι είναι αυτό που κάνει τη μητέρα να ξεχωρίζει; Μα φυσικά το δάκρυ! Ένα δάκρυ πάντα υπάρχει για το παιδί της, από χαρά και ευτυχία την στιγμή της γέννας, (σαν μάνα ζει την απόλυτη πληρότητα), από λύπη την στιγμή της αρρώστιας, από πίκρα την στιγμή του τσακωμού, από θλίψη τη στιγμή του αποχωρισμού, από σπαραγμό την τραγική στιγμή του χαμού, από περηφάνια για την επιτυχία, από ευγνωμοσύνη για τη φροντίδα, από θυμό για τη μοναξιά, από αγάπη, κυρίως από αγάπη την κάθε στιγμή…
Κι όμως υπάρχουν γυναίκες που δεν μπορούν να νοιώσουν αυτή την πληρότητα, να νοιώσουν την χαρά της μητρότητας! Η αίσθηση του απόλυτου κενού και της μη ολοκλήρωσης του σκοπού της ζωής τους διαπερνά το είναι και δεν τις αφήνει να ησυχάσουν ! Το κλάμα ενός μωρού τις στοιχειώνει στο ύπνο τους. Τότε παίρνουν την μεγαλύτερη και πιο θαυμαστή για μένα απόφαση να υιοθετήσουν ένα παιδί! Γιατί αυτό που ουσιαστικά κάνει μια γυναίκα μάνα δεν είναι να γεννήσει ένα παιδί και να το παρατήσει, αλλά να το αγαπά πραγματικά, να ξενυχτίσει στο προσκεφάλι του, να το αγαπήσει, να δοθεί ψυχή και σώμα… αυτό που εισπράττει το παιδί είναι η αγάπη. Γι’ αυτό συχνά αυτή η σχέση είναι πιο ουσιαστική, γιατί γίνεται συνειδητά, από επιλογή και όχι από ανάγκη.
Δεν είναι τυχαίο που στην Αρχαία Ελλάδα λατρευόταν η Γαία η μητέρα- γη, μητέρα θεών και ανθρώπων. Λατρευόταν κάθε άνοιξη! Αργότερα αντικαταστάθηκε από τη Ρέα. Μία νεότερη εκδοχή ήταν η αποκαλούμενη "Mothering Sunday", που μας μεταφέρει στην Αγγλία του 1600. Με την εξάπλωση του Χριστιανισμού στην Ευρώπη η γιορτή άλλαξε έννοια και έγινε προς τιμήν της Μητέρας Εκκλησίας. Έτσι ο κόσμος τιμούσε μαζί μητέρα και εκκλησία χρησιμοποιώντας παραδοσιακά γλυκά, σοκολάτες και λουλούδια.
Το 1907 μια γυναίκα από τη Φιλαδέλφεια, η Ana Jarvis, ξεκίνησε μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας. Η προσπάθειά της είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή των ΗΠΑ το 1914 με προεδρικό διάταγμα που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν Ημέρα της Μητέρας. Αυτό υιοθετήθηκε από πολλές χώρες του κόσμου, ανάμεσα τους και η Ελλάδα.
Η εμπορευματοποίηση της γιορτής δεν άργησε να έρθει….. παρόλα αυτά η αξία της πραγματικής αγάπης δεν αλλοιώνεται και δεν περιμένουμε μια μέρα το χρόνο για να εκφράσουμε την αγάπη μας στη μητέρα μας. Ένας καλός λόγος, ένα χαμόγελο και ένα σ’ αγαπώ είναι πάντοτε βάλσαμο στην ψυχή της! Είναι θησαυρός…. Σ’ αγαπώ μητέρα…


ΠΗΓΗ:astrolife