«Είμαστε εδώ γιατί δεν θέλουμε να γίνουμε Ελλάδα»

  Σε μία από τις δυναμικότερες διαδηλώσεις που έχει ζήσει η πόλη, εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών κάθε ηλικίας και επαγγέλματος διέσχισαν τους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τα σκληρά μέτρα λιτότητας που επέβαλε η κυβέρνηση Ραχόι

Πηγαίνοντας προς τη μεγάλη πλατεία της Πλάζα Καταλούνια, δεν θα πίστευε κανείς πως στην επόμενη πλατεία, την Πλάζα Ουροκένια, υπάρχει μια τόσο ογκώδης διαδήλωση. Τα μικρά ρυάκια ενώθηκαν ήσυχα σε ένα ποτάμι των εργαζομένων που διέσχιζε για πάνω από δύο ώρες κεντρικούς δρόμους της πόλης και έφθασε στην Μπαρτσελονέτα, την παραλιακή ζώνη, χωρίς να σημειωθεί ούτε ένα επεισόδιο.
Ενας από τους Ελληνες που ζει για χρόνια στην πόλη έλεγε πως μόνο με τη συγκέντρωση κατά του πολέμου στο Ιράκ μπορούσε να συγκριθεί αυτό που έζησε το βράδυ της Πέμπτης η πρωτεύουσα της Καταλoνίας. Για εκείνη την πορεία, οι εκτιμήσεις έκαναν λόγο για σχεδόν 1 εκατ. κόσμο στους δρόμους.
Στην κεφαλή της πορείας ήταν οι πυροσβέστες, ένα σώμα που χαίρει εκτίμησης σε όλη την ισπανική κοινωνία. Δυναμικοί και με παλμό, έκαναν όση φασαρία μπορούσαν με κάτι περιστρεφόμενα βεγγαλικά που η έκρηξή τους στο τέλος θύμιζε λίγο βόμβα κρότου - λάμψης. Πίσω τους τα μεγάλα συνδικάτα, το UGT και το CCOO, που εκπροσωπούν την πλειοψηφία των εργαζομένων και στη συνέχεια μικρότερες ενώσεις, τα κόμματα της Αριστεράς και στο τέλος το κίνημα 15Μ, οι γνωστοί «Αγανακτισμένοι» της Ισπανίας, που για πρώτη φορά κατέβηκαν σε κοινή πορεία με τους υπόλοιπους.
Ολοι ήταν εκεί. Συνταξιούχοι και εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, άνδρες και γυναίκες ήταν εκεί και διαδήλωναν κατά των νέων μέτρων. Το τέμπο, όμως, το έδιναν οι νέοι, που βάλλονται περισσότερο από όλους από την κρίση. Δεν έλειψαν τα ευρηματικά συνθήματα όπως το «Πού είναι ο Ρόμπινχουντ;», γραμμένο σε κάνα δύο πλακάτ, αλλά πλειοψηφούσαν τα υβριστικά προς την κυβέρνηση, τον Ραχόι και τους υπουργούς.
Οταν άκουγαν πως είσαι Ελληνας έλεγαν: «Ξέρεις γιατί είμαστε εδώ, τι μας ρωτάς;», ενώ ένας πυροσβέστης, ονόματι Χόρχε πλησίασε λέγοντας: «Είμαστε εδώ γιατί δεν θέλουμε να γίνουμε όπως στην Ελλάδα. Αλλά η κυβέρνηση πάει να μας το κάνει. Το μόνο μας όπλο είναι οι γροθιές μας και θα το παλέψουμε με όποιο τρόπο μπορούμε». Κάποιοι άλλοι έλεγαν: «δυστυχώς, τώρα ήρθε και η δική μας σειρά». Στο επόμενο δευτερόλεπτο, όμως, η διάθεση άλλαζε. «Θα νικήσουμε, θα δεις». Ετσι γρήγορα αλλάζει και η ισπανική κοινωνία. Μόλις πριν από λίγους μήνες διοργανώθηκε η πρώτη γενική απεργία, μετά από 19 χρόνια «κοινωνικής ειρήνης». Τώρα, πολλοί είναι αυτοί που ζητούν γενική απεργία διαρκείας. Και δεν πρόκειται ούτε για οργανωμένους της Αριστεράς, ούτε για συνδικαλιστικά στελέχη.
Στην πορεία υπήρχαν και σημαίες μιας άλλης Ισπανίας, της ηττημένης στον εμφύλιο του 1936 δημοκρατίας. Εχει τρεις οριζόντιες ρίγες, όπως η γνωστή σημαία, μόνο που αντί για κόκκινο - κίτρινο - κόκκινο, αυτή έχει κόκκινο - κίτρινο - μοβ. «Πρέπει να φύγουν και η κυβέρνηση και ο βασιλιάς», απαντά μια κυρία που την ανεμίζει, περπατώντας έξω από κάθε μπλοκ.
Χωρίς παρατράγουδα
Τα μπλοκ φτάνοντας στη θάλασσα διαλύονταν χωρίς το παραμικρό παρατράγουδο. Ακόμα και αυτό της συνδικαλιστικής ένωσης των αστυνομικών της Καταλονίας, που βάδισε μαζί με τους διαδηλωτές. Μετά ο παλμός της πορείας μεταφέρθηκε στην εργατική γειτονιά του Πόμπλε Σεκ, στη ρίζα του λόφου Μονζουίκ, που υψώνεται άγρυπνος φρουρός πάνω από την πόλη. Τέτοια εποχή υπάρχουν λαϊκές γιορτές στον πεζόδρομο της περιοχής και το πάρτι κρατά μέχρι τις 3 τα ξημερώματα. Μόνο που φέτος έκλεισε με το γνωστό συρτάκι του Ζορμπά και τους αδέξιους Καταλανούς και τουρίστες χορευτές να φωνάζουν «όπα». Η Ελλάδα έχει την τιμητική της αυτήν την περίοδο στην Ισπανία.
Μιγκέλ, 36, δημ. υπάλληλος
Χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών
«Με τα μέτρα της κυβέρνησης Ραχόι οι εργαζόμενοι στις δημόσιες και διοικητικές υπηρεσίες της Καταλονίας δεν θα είμαστε σε θέση να παρέχουμε την ποιότητα των υπηρεσιών που παρείχαμε έως τώρα στους πολίτες. Τον επόμενο μήνα 300 άτομα από τις υπηρεσίες μας θα μείνουν άνεργοι».
Τσάβι, 39, δάσκαλος
Να παλέψουμε για τα παιδιά μας
«Βρίσκομαι εδώ γιατί τώρα πια πρέπει να παλέψουμε για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών. Για το μέλλον του γιου μου. Για εμάς, δεν πάει άλλο. Αν δεν παλέψουμε εμείς τώρα, τι κόσμο θα παραδώσουμε στα παιδιά μας; Η δημόσια εκπαίδευση μπήκε στο στόχαστρο εδώ και καιρό τώρα. Τι κοινωνία θα φτιάξουμε, χωρίς παιδεία;».
Ντιέγκο, 34, ξενοδοχοϋπάλληλος
Η κυβέρνηση δεν δίνει δεκάρα για μας
«Η κυβέρνηση δεν δίνει δεκάρα για μας. Σήμερα στη Βαρκελώνη η κρίση δεν φαίνεται πολύ, αλλά όλοι και περισσότεροι άνεργοι από την Ισπανία έρχονται να βρουν δουλειά εδώ. Πέρασε το 20% η ανεργία και στην Καταλονία. Καταλαβαίνεις πως η πίεση περνά σε αυτούς που εργάζονται, καθώς τα αφεντικά πιέζουν συνεχώς για περισσότερη δουλειά».
Χοσέ Κασανόβα, 61, συνταξιούχος
Πάμε από το κακό στο χειρότερο
«Οχι, περικοπές έως τώρα δεν είχα, αλλά με τόση ανεργία πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Προσωπικά εμένα με ανησυχεί που θα πρέπει τώρα να πληρώνω για φάρμακα, όταν μέχρι τώρα δεν πλήρωνα απολύτως τίποτα. Μαζευόμαστε οι φίλοι και τα λέμε. Ολοι βλέπουμε πως πάμε από το κακό στο χειρότερο».
Τερέζα, 47, εργαζόμενη στην υγεία
Αγωνιζόμαστε για την αξιοπρέπειά μας
«Οι περικοπές θα κάνουν τη ζωή των εργαζομένων μια κόλαση. Διαδηλώνουμε ενάντια στη διαφθορά που καλύπτει την πολιτική ζωή της χώρας. Είμαστε εδώ για να προστατεύσουμε τα δικαιώματά μας ως εργαζόμενοι και να κρατήσουμε την αξιοπρέπεια στις ζωές μας».
Ανχελ, 34, ιδιωτικός υπάλληλος
Οι χώρες του Νότου να συντονιστούμε
«Πρέπει να συντονιστούμε όλες οι χώρες του Νότου. Πρέπει οι εργαζόμενοι των χωρών αυτών να συντονίσουν τη δράση τους. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Μπορούμε να οργώσουμε όσο καλύτερα γίνεται τον κόσμο στις γειτονιές με την αλληλεγγύη. Το πρόβλημα δεν είναι οι εργαζόμενοι».
ΚΕΙΜΕΝΟ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ


εθνος.gr