Στην κατάμεστη αίθουσα πολιτιστικών δράσεων της Ιωνιδείου σχολής, πραγματοποιήθηκε χθες (18-11-12), η εκδήλωση του Δήμου Πειραιά και του Ο.Π.Α.Ν. (Οργανισμός Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας), για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Πειραιώτη ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου.
Στο
πρώτο μέρος προβλήθηκε η οπτικοαουστική δημιουργία του φωτογράφου
Σαράντου Σακελλάκου : «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη», βασισμένη στην
ομώνυμη ποιητική σύνθεση του Νικηφόρου Βρεττάκου.
Το δεύτερο μέρος, κάλυψε η ενότητα τραγουδιών της συνθέτριας Πηγής Λυκούδη, σε στίχους Νικηφόρου Βρεττάκου : «Εκεί που ήταν φωτιά, είδα σήμερα κρίνα», με τη σύμπραξη μελών της «Ορχήστρας των Στιγμών».
Το δεύτερο μέρος, κάλυψε η ενότητα τραγουδιών της συνθέτριας Πηγής Λυκούδη, σε στίχους Νικηφόρου Βρεττάκου : «Εκεί που ήταν φωτιά, είδα σήμερα κρίνα», με τη σύμπραξη μελών της «Ορχήστρας των Στιγμών».
Ο Δήμαρχος Πειραιά κ. Βασίλης Μιχαλολιάκος, στο χαιρετισμό του τόνισε:
«Έχω εξαιρετικά ικανούς συνεργάτες και αυτό με εμπνέει και με δυναμώνει. Θα τους κάνω όμως μια παρατήρηση: έχουν παραλείψει να προσκαλέσουν τους εκπροσώπους της τρόικα, για να δουν ότι δεν τους χρωστάμε μόνο, μας χρωστάνε.
Ως λαός, τα τελευταία χρόνια, ζούμε ένα δράμα, μια προσπάθεια καλά οργανωμένη αποδοκιμασίας του ελληνικού λαού, απαξίωσης της ίδιας της χώρας μας. Επιχειρούν να μετατρέψουν την πατρίδα μας, σε ένα ατελείωτο λογιστήριο. Πόσα θα κόψουμε από τους συνταξιούχους, πόσα θα κόψουμε από τους εργαζόμενους, πόσοι άνεργοι θα προστεθούν, πόση φτώχεια ακόμη θα φουντώσει στην πατρίδα μας, λες και είμαστε μια χώρα που μετριέται μόνο με χρήμα.
Θα έπρεπε να δουν ότι είμαστε μια χώρα, που δεν μετριέται κυρίως με το χρήμα. Όχι ότι δεν αναγνωρίζουμε όσα χρωστάμε. Είμαστε υπερήφανος λαός. Είμαστε όμως μια χώρα, που μετριέται με αγώνες και με θυσίες, που μετριέται και με αίμα. Μόλις στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σαν χθες δηλαδή, όταν μετράει κανείς τη ροή της ιστορίας, δώσαμε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς για την ελευθερία, όχι μόνο του ελληνικού λαού, αλλά και των δανειστών μας και όλων των λαών της Ευρώπης. Η Ελλάδα μετριέται με πολιτισμό.
Λέει: «Εκεί που ήταν φωτιά, είδα σήμερα κρίνα». Αυτό το μήνυμα θέλω να βγάλουμε σήμερα. Εκεί που σήμερα είναι η απαξίωση, θα είναι αύριο ξανά η λάμψη. Γιατί, γι’ αυτό είναι η Ελλάδα. Για να δίνει λάμψη σε όλους τους λαούς της Οικουμένης.
Αυτό που θα ήθελα να ζητήσω είναι: να μην περιμένουμε άλλα 100 χρόνια, για να γιορτάσουν, στην ίδια αίθουσα, οι απόγονοί μας, τα δισέγγονά μας, τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Νικηφόρου Βρεττάκου. Να θυμόμαστε το Βρεττάκο, να θυμόμαστε το Σεφέρη, να θυμόμαστε τον Ελύτη, να θυμόμαστε το έπος στην Αλβανία, να θυμόμαστε τους αγώνες του Ελληνικού Έθνους για Πολιτισμό, Ελευθερία και Δημοκρατία κάθε ημέρα. Να ξαναγνωρίσουμε τον εαυτό μας, να ξαναβρούμε την αυτογνωσία μας και την αυτοεκτίμησή μας και να ζητήσουμε από τους δανειστές μας, πίσω την αξιοπρέπειά μας.
Θα το σηκώσουμε αυτό το φορτίο. Θα αναδείξουμε ξανά τις αξίες. Αν δει κανείς το αυλακωμένο πρόσωπο του Νικηφόρου Βρεττάκου, είναι οι αυλακιές από τις αγωνίες του, τους αγώνες του για ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία.
Ο Πειραιάς είναι η Ελλάδα ολόκληρη, είναι η καρδιά της εσωτερικής μετανάστευσης. Έφευγε η φτωχολογιά όλης της Ελλάδος και ερχόταν στον Πειραιά. Άνθρωποι πάμφτωχοι να δουλέψουν σκληρά στο λιμάνι και στα εργοστάσια, για να αναθρέψουν τα παιδιά τους και να τα μορφώσουν.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο δικός μας Πειραιώτης - δεν θα διστάσω να το τονίσω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου - ο δικός μας ο Μανιάτης, ο δικός μας ο Λάκωνας, ο Ταΰγετος ολόκληρος. Έχετε πάει στον Ταΰγετο; Να πάτε στον Ταΰγετο και να πάτε όλες τις εποχές. Για να δείτε και τα χιόνια και τα κρίνα. Για να δείτε ότι και αυτά που έκαψαν, ξαναβλασταίνουν. Έρχεται ξανά, δηλαδή η ελπίδα. Δεν μπορούν να κάψουν την Ελλάδα. Δεν μπορούν να σβήσουν την Ελλάδα.
Στις 5 Δεκεμβρίου που ανοίγουμε την έκθεση στην Κανθάρου για τη Μικρά Ασία, δεν θα την ονομάσουμε Μικρασιατική Καταστροφή. Δεν καταστρέφεται ο ελληνισμός όπου γης. Μπορεί να υπέφεραν την κτηνωδία των γειτόνων, αλλά ο Μικρασιατικός Ελληνισμός, αναπαράχθηκε στην Ελλάδα και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου και δίνει πολιτισμό και δίνει ανθρωπιά. Δεν μετριέται ούτε με euro ούτε με dollars ούτε με μάρκα.
Ευχαριστώ πολύ όλους που εργάστηκαν για αυτήν την εκδήλωση, σε μια εποχή που δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους εκδηλώσεις, παρά μόνο για δήθεν διαδηλώσεις, για δήθεν «όχι». Το μεγάλο «όχι», θα το πει ο Ελληνισμός με τον Πολιτισμό.
Εμείς θα συνεχίσουμε. Θα έρθει η ώρα που θα τιμήσουμε τον Μίκη Θεοδωράκη. Προπαντός σε λίγες εβδομάδες από σήμερα, παραλαμβάνουμε, αναλαμβάνουμε την επαναλειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου.»
«Έχω εξαιρετικά ικανούς συνεργάτες και αυτό με εμπνέει και με δυναμώνει. Θα τους κάνω όμως μια παρατήρηση: έχουν παραλείψει να προσκαλέσουν τους εκπροσώπους της τρόικα, για να δουν ότι δεν τους χρωστάμε μόνο, μας χρωστάνε.
Ως λαός, τα τελευταία χρόνια, ζούμε ένα δράμα, μια προσπάθεια καλά οργανωμένη αποδοκιμασίας του ελληνικού λαού, απαξίωσης της ίδιας της χώρας μας. Επιχειρούν να μετατρέψουν την πατρίδα μας, σε ένα ατελείωτο λογιστήριο. Πόσα θα κόψουμε από τους συνταξιούχους, πόσα θα κόψουμε από τους εργαζόμενους, πόσοι άνεργοι θα προστεθούν, πόση φτώχεια ακόμη θα φουντώσει στην πατρίδα μας, λες και είμαστε μια χώρα που μετριέται μόνο με χρήμα.
Θα έπρεπε να δουν ότι είμαστε μια χώρα, που δεν μετριέται κυρίως με το χρήμα. Όχι ότι δεν αναγνωρίζουμε όσα χρωστάμε. Είμαστε υπερήφανος λαός. Είμαστε όμως μια χώρα, που μετριέται με αγώνες και με θυσίες, που μετριέται και με αίμα. Μόλις στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σαν χθες δηλαδή, όταν μετράει κανείς τη ροή της ιστορίας, δώσαμε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς για την ελευθερία, όχι μόνο του ελληνικού λαού, αλλά και των δανειστών μας και όλων των λαών της Ευρώπης. Η Ελλάδα μετριέται με πολιτισμό.
Λέει: «Εκεί που ήταν φωτιά, είδα σήμερα κρίνα». Αυτό το μήνυμα θέλω να βγάλουμε σήμερα. Εκεί που σήμερα είναι η απαξίωση, θα είναι αύριο ξανά η λάμψη. Γιατί, γι’ αυτό είναι η Ελλάδα. Για να δίνει λάμψη σε όλους τους λαούς της Οικουμένης.
Αυτό που θα ήθελα να ζητήσω είναι: να μην περιμένουμε άλλα 100 χρόνια, για να γιορτάσουν, στην ίδια αίθουσα, οι απόγονοί μας, τα δισέγγονά μας, τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Νικηφόρου Βρεττάκου. Να θυμόμαστε το Βρεττάκο, να θυμόμαστε το Σεφέρη, να θυμόμαστε τον Ελύτη, να θυμόμαστε το έπος στην Αλβανία, να θυμόμαστε τους αγώνες του Ελληνικού Έθνους για Πολιτισμό, Ελευθερία και Δημοκρατία κάθε ημέρα. Να ξαναγνωρίσουμε τον εαυτό μας, να ξαναβρούμε την αυτογνωσία μας και την αυτοεκτίμησή μας και να ζητήσουμε από τους δανειστές μας, πίσω την αξιοπρέπειά μας.
Θα το σηκώσουμε αυτό το φορτίο. Θα αναδείξουμε ξανά τις αξίες. Αν δει κανείς το αυλακωμένο πρόσωπο του Νικηφόρου Βρεττάκου, είναι οι αυλακιές από τις αγωνίες του, τους αγώνες του για ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία.
Ο Πειραιάς είναι η Ελλάδα ολόκληρη, είναι η καρδιά της εσωτερικής μετανάστευσης. Έφευγε η φτωχολογιά όλης της Ελλάδος και ερχόταν στον Πειραιά. Άνθρωποι πάμφτωχοι να δουλέψουν σκληρά στο λιμάνι και στα εργοστάσια, για να αναθρέψουν τα παιδιά τους και να τα μορφώσουν.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο δικός μας Πειραιώτης - δεν θα διστάσω να το τονίσω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου - ο δικός μας ο Μανιάτης, ο δικός μας ο Λάκωνας, ο Ταΰγετος ολόκληρος. Έχετε πάει στον Ταΰγετο; Να πάτε στον Ταΰγετο και να πάτε όλες τις εποχές. Για να δείτε και τα χιόνια και τα κρίνα. Για να δείτε ότι και αυτά που έκαψαν, ξαναβλασταίνουν. Έρχεται ξανά, δηλαδή η ελπίδα. Δεν μπορούν να κάψουν την Ελλάδα. Δεν μπορούν να σβήσουν την Ελλάδα.
Στις 5 Δεκεμβρίου που ανοίγουμε την έκθεση στην Κανθάρου για τη Μικρά Ασία, δεν θα την ονομάσουμε Μικρασιατική Καταστροφή. Δεν καταστρέφεται ο ελληνισμός όπου γης. Μπορεί να υπέφεραν την κτηνωδία των γειτόνων, αλλά ο Μικρασιατικός Ελληνισμός, αναπαράχθηκε στην Ελλάδα και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου και δίνει πολιτισμό και δίνει ανθρωπιά. Δεν μετριέται ούτε με euro ούτε με dollars ούτε με μάρκα.
Ευχαριστώ πολύ όλους που εργάστηκαν για αυτήν την εκδήλωση, σε μια εποχή που δεν προσφέρεται για τέτοιου είδους εκδηλώσεις, παρά μόνο για δήθεν διαδηλώσεις, για δήθεν «όχι». Το μεγάλο «όχι», θα το πει ο Ελληνισμός με τον Πολιτισμό.
Εμείς θα συνεχίσουμε. Θα έρθει η ώρα που θα τιμήσουμε τον Μίκη Θεοδωράκη. Προπαντός σε λίγες εβδομάδες από σήμερα, παραλαμβάνουμε, αναλαμβάνουμε την επαναλειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου.»
Ο Πρόεδρος του Ο.Π.Α.Ν κ. Γιώργος Σιγάλας ανέφερε:
«Ως Πρόεδρος του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Πειραιά, σας ευχαριστώ πάρα πολύ που παρευρίσκεστε σήμερα σε αυτή τη σημαντική εκδήλωση.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ιωνίδειο Σχολή, που μας παραχώρησε αυτήν την υπέροχη αίθουσα, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε σε αυτό που θέλαμε να κάνουμε και το οποίο θα θαυμάσετε σε λίγο.
Μια βραδιά αφιερωμένη στο δικό μας Πειραιώτη ποιητή, Νικηφόρο Βρεττάκο. Καταγόταν από τη Λακωνία, τη Μανιάτικη γη, αλλά έζησε, εργάστηκε, προσέφερε στον Πειραιά μέσα από τη θέση του Δημοτικού Συμβούλου για πάρα πολλά χρόνια. Άρα δεν μπορούμε να μην τον θεωρούμε δικό μας.
Είμαστε τυχεροί, γιατί το 2012 κηρύχθηκε έτος του Νικηφόρου Βρεττάκου για τον πολιτισμό από το Υπουργείο Πολιτισμού. Έτσι για εμάς, ως Πειραιώτες, ως Δήμος ήταν μεγάλη τύχη να μπορέσουμε να τον τιμήσουμε σαν δικό μας Πειραιώτη.
Το έργο που θα παρακολουθήσετε έχει δύο σκέλη, έχει δύο διαφορετικές ματιές. Το επεξεργάστηκαν ο φωτογράφος Σαράντος Σακελλάκος και η συνθέτρια Πηγή Λυκούδη, για να μας δείξουν πραγματικά αυτό που ο Νικηφόρος Βρεττάκος ακολούθησε στη ζωή. Όλες αυτές τις κακουχίες, τον πόνο, την αδικία που είχε η ζωή του, εκείνος τις μετέτρεπε μέσα από τα ποιήματά του, σε έργο το οποίο περιείχε την ομορφιά του πλάστη, της ειρήνης, της αγάπης, ώστε να μας δώσει ένα μήνυμα αισιοδοξίας και να μας μιλήσει με λόγια που μπορεί να γράφτηκαν πριν χρόνια, αλλά στη σημερινή εποχή παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, μιας και εμείς οι ίδιοι περνάμε αρκετές δυσκολίες.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Σακελλάκο και την κα Λυκούδη, για τη συνεργασία που είχαμε. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους εργαζόμενους του Ο.Π.Α.Ν. και του Αθλητικού Τμήματος της Διεύθυνσης Πολιτισμού και επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω και το Δήμαρχο, γιατί μας στηρίζει και μας εμπνέει, για να είμαστε όρθιοι σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.»
Στη συνέχεια, το λόγο πήρε ο γιος του Νικηφόρου Βρεττάκου, κ. Κώστας Βρεττάκος, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων:
«Ο Νικηφόρος Βρεττάκος βρέθηκε στον Πειραιά κυνηγημένος, το 1945. Οικογενειακώς, μαζευτήκαμε σε ένα σπίτι ερείπιο, στην οδό Καραϊσκου 106 και ζήσαμε 17 ολόκληρα χρόνια, ανελλιπώς, χωρίς να λείψουμε ποτέ από τον Πειραιά.
Ο πατέρας μου αγάπησε τον Πειραιά, όπως τον αγάπησαν και οι Πειραιώτες. Δεν είναι τυχαίο ότι το 1955 εξελέγη Δημοτικός Σύμβουλος, χωρίς να πάρει μέρος σε καμία προεκλογική συγκέντρωση. Ήταν ένας άνθρωπος με κύρος, που ο λαός του Πειραιά του το είχε ανταποδώσει.
Σαν Πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής του Δήμου, επιχείρησε να κάνει μια πολιτιστική αλλαγή, τεράστια για την εποχή, και την οποία ως ένα μεγάλο σημείο την κατάφερε. Θέλησε να δημιουργήσει θεσμούς σε μια πόλη που πολιτιστικά ήταν άνυδρη. Προχώρησε σε ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα που ήταν πρωτοποριακό για την εποχή: δημιουργία θεάτρου, δημιουργία ορχηστρών, δημιουργία εκθέσεων βιβλίου, δημιουργία Σχολής Καλών Τεχνών.
Ο πατέρας μου μέχρι το 1962, που κατεδαφίστηκε το σπίτι, στην οδό Καραϊσκου 106, έζησε στον Πειραιά δουλεύοντας ως ταπεινός συγγραφέας στον Οικονομικό Συνεταιρισμό Εκτελωνιστών και ένιωθε ότι ο δεσμός που είχε με τον Πειραιά ήταν ένας δεσμός ακατάληπτος».
«Ως Πρόεδρος του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Πειραιά, σας ευχαριστώ πάρα πολύ που παρευρίσκεστε σήμερα σε αυτή τη σημαντική εκδήλωση.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ιωνίδειο Σχολή, που μας παραχώρησε αυτήν την υπέροχη αίθουσα, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε σε αυτό που θέλαμε να κάνουμε και το οποίο θα θαυμάσετε σε λίγο.
Μια βραδιά αφιερωμένη στο δικό μας Πειραιώτη ποιητή, Νικηφόρο Βρεττάκο. Καταγόταν από τη Λακωνία, τη Μανιάτικη γη, αλλά έζησε, εργάστηκε, προσέφερε στον Πειραιά μέσα από τη θέση του Δημοτικού Συμβούλου για πάρα πολλά χρόνια. Άρα δεν μπορούμε να μην τον θεωρούμε δικό μας.
Είμαστε τυχεροί, γιατί το 2012 κηρύχθηκε έτος του Νικηφόρου Βρεττάκου για τον πολιτισμό από το Υπουργείο Πολιτισμού. Έτσι για εμάς, ως Πειραιώτες, ως Δήμος ήταν μεγάλη τύχη να μπορέσουμε να τον τιμήσουμε σαν δικό μας Πειραιώτη.
Το έργο που θα παρακολουθήσετε έχει δύο σκέλη, έχει δύο διαφορετικές ματιές. Το επεξεργάστηκαν ο φωτογράφος Σαράντος Σακελλάκος και η συνθέτρια Πηγή Λυκούδη, για να μας δείξουν πραγματικά αυτό που ο Νικηφόρος Βρεττάκος ακολούθησε στη ζωή. Όλες αυτές τις κακουχίες, τον πόνο, την αδικία που είχε η ζωή του, εκείνος τις μετέτρεπε μέσα από τα ποιήματά του, σε έργο το οποίο περιείχε την ομορφιά του πλάστη, της ειρήνης, της αγάπης, ώστε να μας δώσει ένα μήνυμα αισιοδοξίας και να μας μιλήσει με λόγια που μπορεί να γράφτηκαν πριν χρόνια, αλλά στη σημερινή εποχή παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, μιας και εμείς οι ίδιοι περνάμε αρκετές δυσκολίες.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Σακελλάκο και την κα Λυκούδη, για τη συνεργασία που είχαμε. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους εργαζόμενους του Ο.Π.Α.Ν. και του Αθλητικού Τμήματος της Διεύθυνσης Πολιτισμού και επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω και το Δήμαρχο, γιατί μας στηρίζει και μας εμπνέει, για να είμαστε όρθιοι σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.»
Στη συνέχεια, το λόγο πήρε ο γιος του Νικηφόρου Βρεττάκου, κ. Κώστας Βρεττάκος, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων:
«Ο Νικηφόρος Βρεττάκος βρέθηκε στον Πειραιά κυνηγημένος, το 1945. Οικογενειακώς, μαζευτήκαμε σε ένα σπίτι ερείπιο, στην οδό Καραϊσκου 106 και ζήσαμε 17 ολόκληρα χρόνια, ανελλιπώς, χωρίς να λείψουμε ποτέ από τον Πειραιά.
Ο πατέρας μου αγάπησε τον Πειραιά, όπως τον αγάπησαν και οι Πειραιώτες. Δεν είναι τυχαίο ότι το 1955 εξελέγη Δημοτικός Σύμβουλος, χωρίς να πάρει μέρος σε καμία προεκλογική συγκέντρωση. Ήταν ένας άνθρωπος με κύρος, που ο λαός του Πειραιά του το είχε ανταποδώσει.
Σαν Πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής του Δήμου, επιχείρησε να κάνει μια πολιτιστική αλλαγή, τεράστια για την εποχή, και την οποία ως ένα μεγάλο σημείο την κατάφερε. Θέλησε να δημιουργήσει θεσμούς σε μια πόλη που πολιτιστικά ήταν άνυδρη. Προχώρησε σε ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα που ήταν πρωτοποριακό για την εποχή: δημιουργία θεάτρου, δημιουργία ορχηστρών, δημιουργία εκθέσεων βιβλίου, δημιουργία Σχολής Καλών Τεχνών.
Ο πατέρας μου μέχρι το 1962, που κατεδαφίστηκε το σπίτι, στην οδό Καραϊσκου 106, έζησε στον Πειραιά δουλεύοντας ως ταπεινός συγγραφέας στον Οικονομικό Συνεταιρισμό Εκτελωνιστών και ένιωθε ότι ο δεσμός που είχε με τον Πειραιά ήταν ένας δεσμός ακατάληπτος».
Κάντε like το keratsinivoice στο facebook
Follow us στο twitter
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου