από την Σταυρούλα Οικονομάκη
Ζήλεψα. Ρουφώντας με ηδονή κάθε σελίδα, κάθε λέξη. Ζήλεψα πολύ. Ποιός λάτρης της μαγειρικής, επαγγελματίας ή μη, θα μπορούσε να αποφύγει αυτό το μικρό τσίμπημα στο στομάχι ; Θα μου πείτε,τώρα, δικαιολογημένα κι εσείς από την πλευρά σας, μήπως το τσιμπηματάκι που νιώθεις είναι ο καημός σου που ίσως ποτέ δεν θα βιώσεις το "νέο μπιγκμπανγκ" και τις πολυάριθμες trompelebouche ή αλλιώς, στοματαπάτες –του μάγου- σεφ Φεράν Αντριά, όπως ονοματίζεικαι περιγράφει με λεπτομέρειες, στην εκρηκτική γευστική εμπειρία του στο πασίγνωστο ΕlΒulli;
Και θα έχετε δίκιο. Περισσότερο, όμως, με λυπεί το γεγονός ότι δεν θα έχω
την ευκαιρία να γνωρίσω τον εξαίρετο αυτό μελωδό της παγκόσμιας γαστρονομικής κουλτούρας, τον Επίκουρο, ο οποίος άφησε τον περασμένο Απρίλιο, τις επίγειες γευστικές απολαύσεις για (ας ελπίζουμε κι εμείς οι οπαδοί του καλού φαγητού) έναν Nοστιμοπαράδεισο.
Τι τιμή θα ήταν να ακούσω από τα δικά του χείλη, με οξυμένες όλες μου τις αισθήσεις ,τις θεατρικού λόγου, περιγραφές του ακόμα και για το ιδανικό σουβλάκι ("πρέπει να είναι σαν τον Παρθενώνα, απόλυτα ισορροπημένο")!
Αλήθεια, εσείς γνωρίζατε ότι ο πολυτάλαντος αυτός, κυνηγός γεύσεων, υπήρξε μέλος σε ερασιτεχνική θεατρική ομάδα; Εγώ, πάντως με έκπληξη παρακολούθησα την πορεία ενός παχουλού, -όπως χαρακτήριζε τον εαυτό του ο συγγραφέας-, παιδιού, το οποίο έχριζε ιδιαίτερης περιποίησης από τον πιο ταπεινό μάγειρα (ο οποίος έβλεπε στο πρόσωπο του πεινασμένου μικρού, την αγάπη για ένα απλό πιάτο χυλωμένης φασολάδας) μέχρι τον πιο βραβευμένο σεφ ,του οποίου οι δημιουργίες, πιθανόν να έφερναν μέχρι και δάκρυα συγκίνησης στον ενήλικο πια οικονομολόγο, γευσιγνώστη και κριτικό εστιατορίων, Επίκουρο.
Ο Αλβέρτος Αρούχ, γεννημένος στην Αθήνα στις 6 Μαρτίου του 1950, με εβραιική καταγωγή από σεφαραδίτικη οικογένεια της Θεσσαλονίκης,απέκτησε το ψευδώνυμό του επηρεαζόμενος και από τον ομώνυμο αρχαίο φιλόσοφο και την θέση του περί ηδονής και ικανοποίησής της.
Υποστήριζαν και οι δυο την αρχή του ¨παν μέτρον άριστον¨. Ο σύγχρονός μας συγγραφέας, πια ,το είχε κάνει τρόπο ζωής, προτιμώντας να γεύεται τα μενού degustation του εκάστοτε εστιατορίου, ούτως ώστε να βιώσει μία ολοκληρωμένη γευστικά αλλά και ποιοτικά, εμπειρία.
Την πορεία του, λοιπόν αυτή, την επιρροή του αδερφού του, (στον οποίο αφιέρωνει το σύγγραμμά του), αποδεικνύοντας σύμφωνα με τον ίδιο, πόσο οι ρίζες μας και η οικογένειά μας επηρέαζουν τη γεύση μας, τις σπουδές και τα ταξίδια του στο εξωτερικό, τους φίλους που τον επηρέασαν γαστρονομικά, καθώς και τις γυναίκες της ζωής του, εξομολογείται, ο Επίκουρος, στη"Γεύση της Μνήμης".
Μέσα στις χορταστικές 268 σελίδες του νοσταλγικού,αυτοβιογραφικού χαρακτήρα βιβλίου, θα εκπλαγείτε ευχάριστα με τη μυρωδιά της παραδοσιακής μαγειρίτσας (την οποία ο Επίκουρος θεωρεί τη μέγιστη συνεισφορά της Ελλάδας στην παγκόσμια γαστρονομία!)και παράλληλα θα νιώσετε την πρώτη ερωτική του απογοήτευση και χωρισμό, τον οποίο χαρακτηρίζει σαν το σπάσιμο μιας εύθραυστης φρυγανιάς!
Από τα μπουρεκάκια με μελιτζάνα της μητέρας του, μέχρι τη μοριακή κουζίνα, το ταξίδι του θα σας συναρπάσει...Η γευστική ηδονή που με έντονα καλλιτεχνικό τρόπο ξεδιπλώνεται στο κάθε κεφάλαιο, μετουσιώνεται στο ίδιο συναίσθημα ευχαρίστησης και δέους ενός κλασικού μουσικού κομματιού. Ή όπως πολύ εύστοχα μας δίνει ο συγγραφέας, την έννοια της καλής γαστρονομίας σε δύο φράσεις,
"ουκ εν τω πολλώ το ευ" και η μετατροπή της γήινης ύλης (τροφής, εδώ) σε αιθέριο πνεύμα...
Νομίζω τα υπόλοιπα θα τα αφήσω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας γιατί πρέπει να διαβάσω για μία ακόμη φορά, το αγαπημένο μου σημείο στο βιβλίο.
Ναι, καλά μαντέψατε, όσοι έχετε καταλάβει την εμμονή μου με την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων! Υπάρχει πλήρης περιγραφήμιάς¨σύνθεσης¨ σχετικής με το τσάι του τρελοκαπελά από την "υπέρτατη γαστρονομική εμπειρία" του συγγραφέα στο πολυβραβευμένο TheFatDuck!A!Στη συνέχεια, θα φτιάξω τρούφες, σπιτικές τρούφες της μαμάς, αγαπημένες του Επίκουρου, συναισθηματικά φορτισμένες με τη Γεύση της μνήμης...
Ζήλεψα. Ρουφώντας με ηδονή κάθε σελίδα, κάθε λέξη. Ζήλεψα πολύ. Ποιός λάτρης της μαγειρικής, επαγγελματίας ή μη, θα μπορούσε να αποφύγει αυτό το μικρό τσίμπημα στο στομάχι ; Θα μου πείτε,τώρα, δικαιολογημένα κι εσείς από την πλευρά σας, μήπως το τσιμπηματάκι που νιώθεις είναι ο καημός σου που ίσως ποτέ δεν θα βιώσεις το "νέο μπιγκμπανγκ" και τις πολυάριθμες trompelebouche ή αλλιώς, στοματαπάτες –του μάγου- σεφ Φεράν Αντριά, όπως ονοματίζεικαι περιγράφει με λεπτομέρειες, στην εκρηκτική γευστική εμπειρία του στο πασίγνωστο ΕlΒulli;
Και θα έχετε δίκιο. Περισσότερο, όμως, με λυπεί το γεγονός ότι δεν θα έχω
την ευκαιρία να γνωρίσω τον εξαίρετο αυτό μελωδό της παγκόσμιας γαστρονομικής κουλτούρας, τον Επίκουρο, ο οποίος άφησε τον περασμένο Απρίλιο, τις επίγειες γευστικές απολαύσεις για (ας ελπίζουμε κι εμείς οι οπαδοί του καλού φαγητού) έναν Nοστιμοπαράδεισο.
Τι τιμή θα ήταν να ακούσω από τα δικά του χείλη, με οξυμένες όλες μου τις αισθήσεις ,τις θεατρικού λόγου, περιγραφές του ακόμα και για το ιδανικό σουβλάκι ("πρέπει να είναι σαν τον Παρθενώνα, απόλυτα ισορροπημένο")!
Αλήθεια, εσείς γνωρίζατε ότι ο πολυτάλαντος αυτός, κυνηγός γεύσεων, υπήρξε μέλος σε ερασιτεχνική θεατρική ομάδα; Εγώ, πάντως με έκπληξη παρακολούθησα την πορεία ενός παχουλού, -όπως χαρακτήριζε τον εαυτό του ο συγγραφέας-, παιδιού, το οποίο έχριζε ιδιαίτερης περιποίησης από τον πιο ταπεινό μάγειρα (ο οποίος έβλεπε στο πρόσωπο του πεινασμένου μικρού, την αγάπη για ένα απλό πιάτο χυλωμένης φασολάδας) μέχρι τον πιο βραβευμένο σεφ ,του οποίου οι δημιουργίες, πιθανόν να έφερναν μέχρι και δάκρυα συγκίνησης στον ενήλικο πια οικονομολόγο, γευσιγνώστη και κριτικό εστιατορίων, Επίκουρο.
Ο Αλβέρτος Αρούχ, γεννημένος στην Αθήνα στις 6 Μαρτίου του 1950, με εβραιική καταγωγή από σεφαραδίτικη οικογένεια της Θεσσαλονίκης,απέκτησε το ψευδώνυμό του επηρεαζόμενος και από τον ομώνυμο αρχαίο φιλόσοφο και την θέση του περί ηδονής και ικανοποίησής της.
Υποστήριζαν και οι δυο την αρχή του ¨παν μέτρον άριστον¨. Ο σύγχρονός μας συγγραφέας, πια ,το είχε κάνει τρόπο ζωής, προτιμώντας να γεύεται τα μενού degustation του εκάστοτε εστιατορίου, ούτως ώστε να βιώσει μία ολοκληρωμένη γευστικά αλλά και ποιοτικά, εμπειρία.
Την πορεία του, λοιπόν αυτή, την επιρροή του αδερφού του, (στον οποίο αφιέρωνει το σύγγραμμά του), αποδεικνύοντας σύμφωνα με τον ίδιο, πόσο οι ρίζες μας και η οικογένειά μας επηρέαζουν τη γεύση μας, τις σπουδές και τα ταξίδια του στο εξωτερικό, τους φίλους που τον επηρέασαν γαστρονομικά, καθώς και τις γυναίκες της ζωής του, εξομολογείται, ο Επίκουρος, στη"Γεύση της Μνήμης".
Μέσα στις χορταστικές 268 σελίδες του νοσταλγικού,αυτοβιογραφικού χαρακτήρα βιβλίου, θα εκπλαγείτε ευχάριστα με τη μυρωδιά της παραδοσιακής μαγειρίτσας (την οποία ο Επίκουρος θεωρεί τη μέγιστη συνεισφορά της Ελλάδας στην παγκόσμια γαστρονομία!)και παράλληλα θα νιώσετε την πρώτη ερωτική του απογοήτευση και χωρισμό, τον οποίο χαρακτηρίζει σαν το σπάσιμο μιας εύθραυστης φρυγανιάς!
Από τα μπουρεκάκια με μελιτζάνα της μητέρας του, μέχρι τη μοριακή κουζίνα, το ταξίδι του θα σας συναρπάσει...Η γευστική ηδονή που με έντονα καλλιτεχνικό τρόπο ξεδιπλώνεται στο κάθε κεφάλαιο, μετουσιώνεται στο ίδιο συναίσθημα ευχαρίστησης και δέους ενός κλασικού μουσικού κομματιού. Ή όπως πολύ εύστοχα μας δίνει ο συγγραφέας, την έννοια της καλής γαστρονομίας σε δύο φράσεις,
"ουκ εν τω πολλώ το ευ" και η μετατροπή της γήινης ύλης (τροφής, εδώ) σε αιθέριο πνεύμα...
Νομίζω τα υπόλοιπα θα τα αφήσω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας γιατί πρέπει να διαβάσω για μία ακόμη φορά, το αγαπημένο μου σημείο στο βιβλίο.
Ναι, καλά μαντέψατε, όσοι έχετε καταλάβει την εμμονή μου με την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων! Υπάρχει πλήρης περιγραφήμιάς¨σύνθεσης¨ σχετικής με το τσάι του τρελοκαπελά από την "υπέρτατη γαστρονομική εμπειρία" του συγγραφέα στο πολυβραβευμένο TheFatDuck!A!Στη συνέχεια, θα φτιάξω τρούφες, σπιτικές τρούφες της μαμάς, αγαπημένες του Επίκουρου, συναισθηματικά φορτισμένες με τη Γεύση της μνήμης...
......................................................................................................................................................................
Στείλτε μας τη φωτογραφία , το video ή το μήνυμα σου για να καταγγείλεις
και να δείξεις αυτό που θέλεις. Όλοι μαζί μπορούμε να έχουμε το
Κερατσίνι που θέλουμε!
Επικοινωνία με το KERATSINIVOICE:
Email: keratsinivoice@gmail.com
Email: keratsinivoice@gmail.com
Κάντε like το keratsinivoice στο facebook
Follow us στο twitter
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου