Πάνω από δύο ή τρεις φορές έχω ταχθεί στο πλευρό των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών, με επώνυμα άρθρα. Όχι παίρνοντας γραμμή από κόμματα, αλλά κατ’ ευθείαν από τη συνείδησή μου.
Και με το θάρρος και την παρρησία αυτού του δημοσιογραφικού καθήκοντος, κατακρίνω όλες και όλους εκείνους, που μετέτρεψαν τη συμπαράσταση στις βάρβαρα και άνανδρα απολυθείσες καθαρίστριες, σε ένα καταγέλαστο και αποκρουστικό πεδίο επίδειξης και επικοινωνιακής ψηφοθηρίας.
Ναι, το είδαμε το γλέντι των νικητριών καθαριστριών στην οδό Καραγεώργη Σερβίας. Με γεια τους και χαρά τους. Να όμως, που, όπου γάμος και χαρά και η Βασίλω πρώτη. Έτσι, ο υπουργός Γιώργος Κατρούγκαλος, ο επονομαζόμενος «κύριος 12%», που αλλάζει, κάθε μέρα εξεζητημένα και κιτς πλουμιστά μαντηλάκια, στο τσεπάκι του κουστουμιού του, όπως στην ωραία κορμοστασιά της, η Κριστίν Λαγκάρντ, τα φουλάρια και τις εσάρπες, αλλά και άλλες «Βασίλες πρώτες» του υπουργικού συμβουλίου ή των κοινοβουλευτικών ομάδων, δεν άντεξαν από τον καημό.
Έτσι, με το άνοιγμα των θυρών του υπουργείου Οικονομικών, αλλά και της κεντρικής εισόδου της ΝΕΡΙΤ, για την παλιννόστηση των δημοσιογράφων και εργατοϋπαλλήλων της πρώην ΕΡΤ ΑΕ, έγινε ο θεατρικός επικοινωνιακός χαμός από τους «προστάτες» τους. Πρώτη και καλύτερη η Ραχήλ (τη θυμάστε που είχε αναρριχηθεί στο κιγκλίδωμα της ΕΡΤ, την ώρα που η Ζωή του Κοινοβουλίου εκραύγαζε χωρίς να απειλείται «βοήθεια, βοήθεια, βοήθεια!»…). Οι ίδιες περίπου εικόνες και με τους εναγκαλισμούς στην οδό Καραγεώργη Σερβίας.
Εδώ κάπου τελειώνουν τα σκώμματα και τα αστεία. Και τίθενται κάποια ερωτήματα όπως:
– Πολύ σωστές αυτές οι συμπαραστάσεις (με εξαίρεση βέβαια τα δημοκοπικά «τραβάτε με και ας κλαίω»). Γιατί όμως αυτός ο μονόλογος της επιλεκτικής υποστήριξης με ψηφοθηρικά δάκρυα και προσποιητά επινίκια, μόνον προς τους εργαζόμενους στο Δημόσιο;
– Γιατί τόσο οι κομματικές και συνδικαλιστικές συντεχνίες, επί πέντε και πλέον χρόνια, δεν οργανώνουν ανάλογες εκδηλώσεις συμπαράστασης σε εκατονταπλάσιους και χιλιαπλάσιους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα; Για τους άγνωστους αυτούς στρατιώτες της ιδιωτικής βιοπάλης, που δεν έχουν μπαρμπάδες στην κοινοβουλευτική Κορώνη, γιατί τόση απουσία και αδιαφορία;
– Το γύρισμα της πλάτης στα απολυμένα στελέχη και τους εργατοϋπάλληλους του ιδιωτικού τομέα μάλλον υποδηλώνει, ότι αυτό ακριβώς το εργατικό δυναμικό δεν ταιριάζει στις επιλογές της κάθε πολιτικής ή συνδικαλιστικής συντεχνίας.
Γιατί δεν είναι γαντζωμένο στον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά είναι έρμαιο της εργοδοτικής ασυδοσίας, που επιμελώς τη συγκαλύπτει ο αριστεροφανής και όλο και πιο δεξιόστροφος ΣΥΡΙΖΑ…
Αλλά με τέτοια Συριζαϊικη περί κρατισμού αντίληψη θα μας ζήλευε και το Κονγκό Κινσάσα…
Μακρής Πέτρος
......................................................................................................................................................................
Και με το θάρρος και την παρρησία αυτού του δημοσιογραφικού καθήκοντος, κατακρίνω όλες και όλους εκείνους, που μετέτρεψαν τη συμπαράσταση στις βάρβαρα και άνανδρα απολυθείσες καθαρίστριες, σε ένα καταγέλαστο και αποκρουστικό πεδίο επίδειξης και επικοινωνιακής ψηφοθηρίας.
Ναι, το είδαμε το γλέντι των νικητριών καθαριστριών στην οδό Καραγεώργη Σερβίας. Με γεια τους και χαρά τους. Να όμως, που, όπου γάμος και χαρά και η Βασίλω πρώτη. Έτσι, ο υπουργός Γιώργος Κατρούγκαλος, ο επονομαζόμενος «κύριος 12%», που αλλάζει, κάθε μέρα εξεζητημένα και κιτς πλουμιστά μαντηλάκια, στο τσεπάκι του κουστουμιού του, όπως στην ωραία κορμοστασιά της, η Κριστίν Λαγκάρντ, τα φουλάρια και τις εσάρπες, αλλά και άλλες «Βασίλες πρώτες» του υπουργικού συμβουλίου ή των κοινοβουλευτικών ομάδων, δεν άντεξαν από τον καημό.
Έτσι, με το άνοιγμα των θυρών του υπουργείου Οικονομικών, αλλά και της κεντρικής εισόδου της ΝΕΡΙΤ, για την παλιννόστηση των δημοσιογράφων και εργατοϋπαλλήλων της πρώην ΕΡΤ ΑΕ, έγινε ο θεατρικός επικοινωνιακός χαμός από τους «προστάτες» τους. Πρώτη και καλύτερη η Ραχήλ (τη θυμάστε που είχε αναρριχηθεί στο κιγκλίδωμα της ΕΡΤ, την ώρα που η Ζωή του Κοινοβουλίου εκραύγαζε χωρίς να απειλείται «βοήθεια, βοήθεια, βοήθεια!»…). Οι ίδιες περίπου εικόνες και με τους εναγκαλισμούς στην οδό Καραγεώργη Σερβίας.
Εδώ κάπου τελειώνουν τα σκώμματα και τα αστεία. Και τίθενται κάποια ερωτήματα όπως:
– Πολύ σωστές αυτές οι συμπαραστάσεις (με εξαίρεση βέβαια τα δημοκοπικά «τραβάτε με και ας κλαίω»). Γιατί όμως αυτός ο μονόλογος της επιλεκτικής υποστήριξης με ψηφοθηρικά δάκρυα και προσποιητά επινίκια, μόνον προς τους εργαζόμενους στο Δημόσιο;
– Γιατί τόσο οι κομματικές και συνδικαλιστικές συντεχνίες, επί πέντε και πλέον χρόνια, δεν οργανώνουν ανάλογες εκδηλώσεις συμπαράστασης σε εκατονταπλάσιους και χιλιαπλάσιους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα; Για τους άγνωστους αυτούς στρατιώτες της ιδιωτικής βιοπάλης, που δεν έχουν μπαρμπάδες στην κοινοβουλευτική Κορώνη, γιατί τόση απουσία και αδιαφορία;
– Το γύρισμα της πλάτης στα απολυμένα στελέχη και τους εργατοϋπάλληλους του ιδιωτικού τομέα μάλλον υποδηλώνει, ότι αυτό ακριβώς το εργατικό δυναμικό δεν ταιριάζει στις επιλογές της κάθε πολιτικής ή συνδικαλιστικής συντεχνίας.
Γιατί δεν είναι γαντζωμένο στον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά είναι έρμαιο της εργοδοτικής ασυδοσίας, που επιμελώς τη συγκαλύπτει ο αριστεροφανής και όλο και πιο δεξιόστροφος ΣΥΡΙΖΑ…
Αλλά με τέτοια Συριζαϊικη περί κρατισμού αντίληψη θα μας ζήλευε και το Κονγκό Κινσάσα…
Μακρής Πέτρος
......................................................................................................................................................................
Στείλτε μας τη φωτογραφία , το video ή το μήνυμα σου για να καταγγείλεις
και να δείξεις αυτό που θέλεις. Όλοι μαζί μπορούμε να έχουμε το
Κερατσίνι που θέλουμε!
Επικοινωνία με το KERATSINIVOICE:
Email: keratsinivoice@gmail.com
Email: keratsinivoice@gmail.com


Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου