Μια επιστολή για το Μπλόκο της κοκινιάς από τη Νέα Υόρκη και η απάντηση του Δημάρχου Νικαίας

Αγαπητέ κε Δήμαρχε και συνεργάτες,

Παίρνω το θάρρος να επικοινωνήσω μαζί σας με την παρότρυνση γνωστών και φίλων που με έραναν με τα καλά τους λόγια για ένα κείμενο που έγραψα στα μέσα του περασμένου Αυγούστου... Εδώ στη Νέα Υόρκη όπου ζω τα τελευταία 30 χρόνια, διάβασα στο ίντερνετ κάποια είδηση για το Μπλόκο της Κοκκινιάς και με ώθησε να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια και να αναλογιστώ για τον τόπο της καταγωγής μου...
 

Δεν έχω άλλη φιλοδοξία παρά να αφιερώσω το κείμενο αυτό στον τόπο που γεννήθηκα... Στο Δήμο Νικαίας... Εάν το βρίσκετε αξιόλογο, χρησιμοποιήστε το όπως νομίζετε. Από την πλευρά μου, θα αισθανόμουν μεγάλη περηφάνια εάν κάποιος μαθητής του Λυκείου το διάβαζε σε κάποια κατάλληλη τελετή ή εθνική γιορτή. Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι τι σημαίνει Κοκκινιά...


Με πατριωτικούς χαιρετισμούς,

Νικος Σταματάκης

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ (ΚΑΤΑ)ΘΛΙΨΗ: ΜΝΗΜΗ ΜΠΛΟΚΟΥ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ

Του Νίκου Σταματάκη


Στα τριάντα περίπου χρόνια που ζω στη Νέα Υόρκη πολλές φορές ήρθε η συζήτηση στην παρέα ελλήνων και αμερικανών ή άλλων φίλων στους θλιμμένους ήχους της μουσικής μας... Στους μακρόσυρτους και – καταθλιπτικούς έως ακατανόητους στο ξένο αυτί – αναστεναγμούς του Καζαντζίδη... Και που να μεταφράσεις τους στίχους της «Συννεφιασμένης Κυριακής», τον κατά πολλούς δεύτερο εθνικό μας ύμνο... Θα σου υποδείξουν αμέσως την ανάγκη συλλογικής ψυχοθεραπείας... «Μοιάζεις με την καρδιά μου που έχει πάντα συννεφιά... Μαύρη μου κάνεις την ψυχή...» Αμετάφραστο... Αντε να εξηγήσεις ότι το τραγούδι αυτό γράφτηκε στις πιο μαύρες μέρες της Κατοχής...
Κάθε χρόνο όμως τέτοιες μέρες, στη μνήμη του «Μπλόκου της Κοκκινιάς», τα πράγματα κάπως ξεκαθαρίζουν... Ολα εξηγούνται ευκολότερα, τόσο που δείχνουν αυτονόητα... Το μυαλό γυρίζει στα παιδικά μου χρόνια στους δρόμους της μεγάλης προσφυγογειτονιάς που ξεκινά από το Τρίτο Νεκροταφείο και καταλήγει σχεδόν στο λιμάνι... Από το Γήπεδο της Προοδευτικής στην Πλατεία Μέμου και από το Περιβολάκι στη Μητρόπολη.... Μαρωνείας, Χρυσοστόμου Σμύρνης, Πέτρου Ράλλη και κατηφορίζω προς την Μητρόπολη... Θράκης, Μούγλων, Ατταλείας, Βιθυνίας, Πόντου, Βοσπόρου, Κιλικίας.. Κάθε στενό και μια μπουνιά στο στομάχι., κάθε λέξη και αναστεναγμός... Και προτού το καταλάβω να, εκεί, στην πλατεία Οσίας Ξένης, η «Μάντρα»....
Τη «Μάντρα του Μπλόκου» την έμαθα στην εφηβεία, στα πρώτα χρόνια της μεταπολιτευσης... Αλλά η γενιά μου μεγάλωσε με τους ήρωες της αντίστασης κατά των Γερμανών και γρήγορα συνδυάστηκαν τα πάντα στους συλλογισμούς μας... Τίποτα ακατόρθωτο για τον Γιώργο Θαλάσση των παιδικών μας χρόνων που έκανε σαμποτάζ και τα κατάφερνε να νικά... Ομως μεγαλώνοντας οι μαυροφορεμένες γυναίκες και οι φωτογραφίες των νεκρών στον τοίχο μας προσγείωσαν στην πραγματικότητα για το τι ακριβώς αντίτιμο σε αίμα κατέβαλε η γειτονιά μας και όλη η Ελλάδα για την ελευθερία...
Τα «προσφυγικά» της Κοκκινιάς με τα στενά σοκκάκια τα περιδιάβαζα από μικρός όταν πηγαίναμε πολύ ταχτικά να δούμε τη Ντίνα τη Σμυρνιά, αδερφική φίλη της μάνας μου...Τι χαρά να ανεβαίνω δυό-δυό τα σκαλοπάτια στην εξωτερική σκάλα – σμυρνέικη αρχιτεκτονική - που οδηγούσε στο δεύτερο όροφο... Η μυρωδιά του γιασεμιού που τυλιγόταν γύρω στα ξύλινα καγκελα του μπαλκονιού σαν και τώρα χαιδεύει τις αισθήσεις.... Το περγαμόντο δεν φεύγει ποτέ από τη γεύση μου... Κάθε επίσκεψη ήταν και ένα ταξίδι στις χαμένες πατρίδες... Μεγαλώνοντας στην Κοκκινιά, ήσουν πρόσφυγας ανεξάρτητα από την καταγωγή σου...
Τι κι αν την ονόμασαν Νίκαια, Κορυδαλλό και Νεάπολη, η Κοκκινιά ήταν πάντα Κοκκινιά – μια απέραντη προσφυγομάνα... Μια λίμνη δακρύων και ατέλειωτη πηγή θλίψης όπου και αν την ακουμπήσεις... Από το 1924 ως το 1938 έγινε σπίτι για πάνω από 90.000 πρόσφυγες από κάθε γωνιά της Μικρασίας... Και προτού καλά-καλά πάρει η γειτονιά ανάσα, οι άντρες της ξεχύθηκαν στα βουνά της Αλβανίας το 1940 να πολεμήσουν τον φασισμό. Και δεν σταμάτησαν στιγμή να πολεμάνε ούτε στην κατοχή... Οι 176 που τουφεκίστηκαν στο Μπλόκο και άλλοι που χάθηκαν σε συμπλοκές δεν ήταν παρά οι λίγοι... Οι πολλοί, πάνω από 8,000 οδηγήθηκαν στο Χαιδάρι και απο κεί περίπου 1,800 στο Νταχάου και στα άλλα κολαστήρια των Ναζί.... Για να ακολουθήσει ο εμφύλιος και να αποτελειώσει την δύστυχη μοίρα της Κοκκινιάς... Εκείνοι οι τύποι που βολόδερναν μέρα νύχτα από γωνιά σε γωνιά αμίλητοι με το βλέμμα θολό και τρομαγμένο και το βήμα χαμένο – αποκαϊδια τριάντα χρόνων συμφοράς - βρήκαν άραγε ποτέ ανάπαυση;
Η Κοκκινιά είναι η μικρογραφία της Ιστορίας του Ελληνισμού... Τρεις χιλιάδες χρόνια ξεριζωμού για την ξενητιά, τρεις χιλιάδες χρόνια βαρβαρικών επιδρομών και προσφυγιάς, τρεις χιλιάδες χρόνια πολέμου και αντίστασης... Τρεις χιλιάδες χρόνια κουκουλοφόρων, προδοτών και αδερφοφάδων... Και νέων ατέλειωτων ξεριζωμών... Οπως αυτοί που μάθαμε τελευταία: Από τον Πόντο, στην Γεωργία, στην Κριμαία, στην Συμφερόπολη... Και τώρα ίσως πάλι στην Κριμαία...Και πάλι κάποιοι στην Ελλάδα... Μέχρι να ξαναφύγουν για αλλού... Από την Πόλη στην Αθήνα, τη Νέα Υόρκη και όλες τις γωνιές της Γής... Από την Αλεξάνδρεια στην Οικουμένη... Και το ηφαίστειο της Κύπρου να αναμένει τη νέα του έκρηξη... Βοήθα Παναγιά μου να περάσουμε και τούτη τη λαίλαπα...
Το πώς αντέχει η ψυχή του λαού αυτού είναι μυστήριο... Την καλύτερη απάντηση την έδωσε φίλος ψυχολόγος από τους ικανότερους εδώ στη Νέα Υόρκη... Τα τραγούδια σας λευτερώνουν την ψυχή από την θλίψη, είπε ο Πίτερ... Και την ανεβάζουν στην αιωνιότητα, ας μου επιτραπεί να συμπληρώσω... (Φίλε Σάββα, ανέβασε εδώ ένα Καζαντζίδη να γαληνέψει η ψυχή μας...)

17 Αυγούστου 2014, Νέα Υόρκη



Απάντηση του Δημάρχου Νίκαιας-Αγ.Ι.Ρέντη



Κύριε Σταματάκη,




σας ευχαριστούμε για την αποστολή και την αφιέρωση του κειμένου σας στο Δήμο μας.

Είναι σημαντικό να διατηρούνται ζωντανές οι μνήμες μέσα από το γραπτό λόγο, ιδιαιτέρως όταν προέρχονται από ομογενείς πρώην δημότες που δεν ξεχνούν την προσφυγική καταγωγή των κατοίκων της Κοκκινιάς και τις καίριες ιστορικές στιγμές που βίωσε η πόλη την περίοδο της Κατοχής.

Η Μάντρα Μπλόκου Κοκκινιάς, ως διαχρονικό σύμβολο αντίστασης, βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής μας. Το μνημείο επισκέπτονται καθημερινά μαθητές, όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων, προκειμένου να συμμετέχουν σε οργανωμένο διαδραστικό πρόγραμμα, κατά το οποίο ενημερώνονται για το ιστορικό του Μπλόκου και παρακολουθούν το ομώνυμο ντοκιμαντέρ, από το αρχείο της ΕΡΤ, με τους πρωταγωνιστές των γεγονότων. Η ανταπόκριση των επισκεπτών, δασκάλων, καθηγητών, μαθητών, καθώς και του ενδιαφερόμενου κοινού, επιβεβαιώνει ότι η Μάντρα Μπλόκου Κοκκινιάς ως ιστορικός τόπος παραμένει ενεργός αφορώντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας.

Το κείμενό σας έχει ήδη κατατεθεί στο αρχείο του Δήμου, που αφορά το μνημείο, ως απόδειξη πως η μνήμη του Μπλόκου κινητοποιεί κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν βρεθεί.

Ευχόμαστε δημιουργική συνέχεια στο έργο σας.



Γιώργος Ιωακειμίδης
Δήμαρχος Νίκαιας – Αγ. Ι. Ρέντη



......................................................................................................................................................................

Για απίστευτες προσφορές Κάντε κλικ εδώ

Στείλτε μας τη φωτογραφία , το video ή το μήνυμα σου για να καταγγείλεις και να δείξεις αυτό που θέλεις. Όλοι μαζί μπορούμε να έχουμε το Κερατσίνι που θέλουμε!   

Επικοινωνία με το KERATSINIVOICE:
Email: keratsinivoice@gmail.com

Κάντε like το keratsinivoice στο facebook

Follow us στο twitter