Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την τραγωδία που έγινε στο υποκατάστημα της Marfin στην Σταδίου, με τρεις νεκρούς που ακόμη ζητούν δικαιοσύνη. Όμως κανείς δεν τους την έχει δώσει...
Δεκάδες πολίτες περνάνε από το πρωί έξω από τον χώρο του εγκλήματος. Έξω από το υποκατάστημα της Marfin όπου τρεις αθώες ψυχές έχασαν την ζωή του πριν από ένα χρόνο.
Τα γεγονότα είναι γνωστά. Πριν από ένα χρόνο περίπου, στη μεγάλη απεργία της 5ης Μαΐου 2010, κάποιοι νεαροί με τις κουκούλες αποφάσισαν να πλήξουν τον καπιταλισμό. Αφού απέτυχαν να κάψουν το βιβλιοπωλείο «Ιανός», έβαλαν φωτιά στο υποκατάστημα της Marfin. Μαζί με τους ανθρώπους που ήταν μέσα, αυτούς που κάποιοι διαδηλωτές απαξίωναν ως «απεργοσπάστες».
Δεν ήταν ατύχημα. Ηταν μια τραγωδία που περίμενε να συμβεί. Οι χιλιάδες μολότοφ που ρίχνουν τα «οργισμένα παιδιά» κάθε χρόνο κάποτε θα έβρισκαν στόχο. Τον βρήκαν σε τρεις νέους ανθρώπους: την Παρασκευή Ζούλια (35 ετών), την Αγγελική Παπαθανασοπούλου (32 ετών) και τον Επαμεινώνδα Τσακάλη (36 ετών). Αυτοί άφησαν την τελευταία τους πνοή μέσα στις αναθυμιάσεις της «επανάστασης».
Δεν ήταν δυστύχημα. Ηταν ένα προαναγγελθέν φονικό. Στους δρόμους της Αθήνας υπάρχουν ακόμη τα συνθήματα με μαύρο σπρέι που προέτρεπαν στην αποτρόπαιη αυτή πράξη: «Αυτό είναι το σωστό. Φωτιά στο σύστημα το τραπεζικό». Το τραπεζικό σύστημα, βέβαια, επούλωσε αμέσως την αμυχή του, αλλά τρεις οικογένειες έχασαν για πάντα τους ανθρώπους τους.
Δολοφονίες γίνονται παντού στον κόσμο. Οι κοινωνίες όμως κρίνονται την επόμενη μέρα του φονικού· από τον αποτροπιασμό τους και τον αναστοχασμό τους· από το αν θα πουν «Ως Εδώ» ή θα αφήσουν το κακό να σβήσει στη λήθη και να αναπαραχθεί. Υπάρχει μια λεπτομέρεια που δεν πρέπει να μας διαφύγει. Σαν φούντωσε η φωτιά στη Marfi και τα υποψήφια θύματα βγήκαν στα μπαλκόνια ζητώντας βοήθεια, κάποιοι διαδηλωτές φώναξαν «να καείτε μ... απεργοσπάστες» και συνέχισαν ρυθμικά «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι. Ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλι». Ηταν αναλγησία; Μπορεί.
Δυο μνημόσυνα για τους 3 νεκρούς
Την Πέμπτη το πρωί στην Ιερά Μονή Πεντέλης έγινε το μνημόσυνο από τον Σύλλογο εργαζομένων στην Marfin. Λίγο αργότερα οι 23 υπάλληλοι του συγκεκριμένου υποκαταστήματος όπου έγινε η τραγωδία έκαναν ακόμα ένα μνημόσυνο για να διαμαρτυρηθούν γιατί ακόμα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.
Οι 23 εργαζόμενοι στον ιερό ναό της Αγίας Ειρήνης Ενα χρόνο μετά, τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν έχουμε διδαχθεί. Οι αστυνομικές αρχές αδυνατούν (;) να εξιχνιάσουν την τριπλή δολοφονία. Οι αποκαλούμενοι «μπαχαλάκηδες» μπαινοβγαίνουν στα μπλοκ διαδηλωτών συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, δίχως κανείς να τους ενοχλεί ή να τούς καταγγέλλει στην αστυνομία. Οι μολότοφ συνεχίζουν να ψάχνουν θύματα. Και όταν υπάρξουν πάλι, όλοι θα πέσουμε από τα σύννεφα. Κόμματα και ΜΜΕ θα εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους, ενώ οι πολίτες θα ρωτούν «μα, πώς μπόρεσε να συμβεί αυτό το κακό;».
Αναρτήθηκε από MAXHNEWS।COM (C)
Με αφορμή αυτή τη θλιβερή επέτειο για ακόμα μία φορά θα εξοργιστούμε, θα αναρωτηθούμε, θα προβληματιστούμε για το φαινόμενο των επονομαζόμενων ''αναρχικών'' ή ''κουκουλοφόρων'' ή ''γνωστών-αγνώστων''.Το πώς τους αποκαλούμε δεν έχει σημασία... Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κάθε λίγο και λιγάκι έχουμε επεισόδια στην Αθήνα, αφού όλο και κάποια αφορμή θα υπάρξει, και το αποτέλεσμα είναι από το να χαθούν ανθρώπινες ζωές μέχρι να γίνουν καταστροφές στο κέντρο της πόλης!
Ιδεολογία δεν είναι να σκοτώνεις αθώους και να καταστρέφεις την πόλη σου!Με τη μάσκα της αριστερής,αναρχικής ή οποιασδήποτε ιδεολογίας δεν μπορείς να σπέρνεις κακό!Σε αυτήν την κοινωνία έχουμε μπερδέψει τους όρους,τις ισορροπίες,τα δικαιώματα μας,τα μπούτια μας κοινώς!
Η καταστροφή και η σφαγή δεν έχει ιδεολογία!Δεν ξέρω αν και ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται με το να ονομάζονται οι άνθρωποι που δημιουργούν αυτά τα έκτροπα ως ''αναρχικοί'' ή ''αριστεροί'', όμως η πραγματικότητα είναι ότι ο αναρχισμός ως ολόκληρη θεωρία και η αριστερή ιδεολογία καμία σχέση δεν έχουν με αυτές τις συμπεριφορές.
Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι είναι αυτονόητο δικαίωμα να έχουμε τις ιδέες μας, τις σκέψεις μας όσο ακραίες κι αν είναι, όμως δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να προβαίνουμε σε πράξεις εις βάρος του διπλανού μας, του συνανθρώπου μας, του εργαζόμενου,του διαδηλωτή; Και αυτή η απλή και αυτονόητη διατύπωση αφορά και απευθύνεται προς όλες τις κατευθύνσεις!
Η θλιβερή σημερινή επέτειος αφορά εργαζομένους που κάηκαν ως απεργοσπάστες.Και από πότε κάποιοι θεώρησαν την απεργία ως υποχρέωση;Η απεργία είναι δικαίωμα-αν θέλεις, το ασκείς και αν δεν θέλεις,δεν το ασκείς.Και μήπως νομίζουμε ότι η απεργία είναι το ίδιο στον ιδιωτικό και στο δημόσιο φορέα;Ωραίο αστείο!Στο δημόσιο φορέα είσαι διασφαλισμένος όσον αφορά τη θέση σου και έχεις όλη την ευχέρεια να απεργήσεις,αν το θελήσεις.Οι άνθρωποι σε ιδιωτική τράπεζα εργάζονταν!Απεργοσπάστες ήταν ή μήπως άνθρωποι που φοβούνταν μήπως χάσουν τη δουλειά τους;
Όπως και να 'χει,για όποιο λόγο κι αν δεν απέργησαν τότε,δεν θα το διαπραγματευούμε κιόλας.Το να καηκούν εγκλωβισμένοι στο κτήριο της τράπεζας ήταν απάνθρωπο, απαράδεκτο και συνιστά φόνο.Οι συνάδελφοι και οι οικογένειές τους δεν τους ξεχνούν, αλλά πρέπει να βρεθούν οι ένοχοι, για να νιώσουν και αυτοί οι άνθρωποι κάποια δικαίωση.
Δεν θέλουμε να θρηνήσουμε άλλα θύματα,δεν θέλουμε να φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε στην πόλη μας μην τυχόν και μας έρθει καμιά μολότοφ στο κεφάλι,δεν θέλουμε άλλες αδικίες.Απαιτούμε το αυτονόητο...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου