Ηταν ο Πειραιάς κάποτε ονειρεμένη πόλη,
άλλωστε η μνήμη των επί Κατοχής βομβαρδισμών τον παρέδωσε στην
αντιπαροχή πολύ αργότερα από την Αθήνα.
Με το πλούσιο σε νεοκλασικά κέντρο, με το βιομηχανικό χαρακτήρα στην περιφέρεια, με το λιμάνι -πόρτα προς την Ευρώπη- και τα λαϊκά της προάστια, η πόλη είχε συνέπεια. Δοκιμάστε τώρα αν σας κοτάει έστω και μέρα μεσημέρι τον περίπατο από το σταθμό του Φαλήρου ώς το λιμάνι. Η ατμόσφαιρα είναι το λιγότερο φοβική κι όμως ζουν άνθρωποι εκεί. Κλειστά κτήρια από μπετόν, συχνά με ιλιγγιώδεις σε ύψος προσόψεις, όπως φαίνονται από τα στενά πεζοδρόμια και από πίσω το κενό, αφού το κέλυφος είναι γκρεμισμένο. Γέφυρες που στη βάση τους σκαλάκια οδηγούν προς την ευπρόσωπη Ευαγγελίστρια - τα ανεβαίνεις όμως νύχτα; Φυτρωμένα στον κισσό νεοκλασικά κι άλλα σπίτια με κεραμοσκεπές, σεμνά κάποτε, κατοικίες τρωκτικών τώρα. Σ' ένα σημείο μια πλαγιά όπου πάνω στο βράχο να ένα τμήμα των Μακρών Τειχών. Ψηλότερα μια συστάδα ερειπωμένων οικιών, όπου πρυτανεύει ο εκλεκτικισμός με προσόψεις από δουλεμένη σε τετράγωνα στο χέρι πέτρα. Από την άλλη πλευρά των γραμμών, στο δεξί χέρι τα πάντα μοιάζουν γκρεμισμένα πίσω από τις μάντρες. Κάτι σαν κρανίου τόπος. Οπωσδήποτε δεν είναι αυτός ο Πειραιάς που γνώριζες τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του '80 για να μην πάμε πιο πίσω. Αρχίζεις και παίρνεις βαθιές ανάσες προς το τέλος του δρόμου, όταν στ' αριστερά ο τόπος καθαρίζει. Να ένα συγκρότημα, νηπιαγωγείο και δημοτικό στεγασμένα σε νεοκλασικό κτήριο. Να ένα τεράστιο οικόπεδο με αρχαία. Λες, δεν πάω και μέχρι την Ιπποδαμείας, στο παζάρι; Ομως ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ; Τα μαγαζιά που πωλούσαν τα παλιά, όλα κλειστά. Κλειστό και το υπόγειο, τα «μικρά τείχη» του Γιώργου, που προκειμένου να κάνει γιο, έκανε έξι κόρες και έφτιαξε ισάριθμα μαγαζιά να τις προικίσει. Μετρημένοι στα δάχτυλα πια του ενός χεριού οι μικροπωλητές και κάποιοι ξέμπαρκοι οικονομικοί μετανάστες, που κάθονται στα σκαλοπάτια. Ευτυχώς, κόβοντας απέναντι, μπαίνεις στην πολύβουη Γούναρη για να σε πάρουν οι μυρωδιές απ' τα μπαχαρικά και να στριμωχτείς εμπρός τους, ενώ οι αγκώνες από τις παχιές πελάτισσες μπήγονται στα πλευρά σου. Εν κατακλείδι: τον Πειραιά που ήξερες τον ξαναβρίσκεις στο θόλο του τερματικού του Ηλεκτρικού, ενώ παράλληλα σε γοητεύει η εικόνα ενός φέρι, που γίνεται φόντο στην πύλη του προς το λιμάνι. Να πας Αθήνα, σκέπτεσαι, ή να την κάνεις για νησί;
Κάντε like το keratsinivoice στο facebook
Follow us στο twitter
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου